Postpunk en cold wave in het Nederlands, dat krijgen we dezer dagen vooral van de Belgische band De Delvers. Hun album Hart In Neonlicht is een rollercoaster van dansbare emotie. In hun genre bouwen ze hiermee voort op de erfenis van Arbeid Adelt!, de Brassers en Aroma Di Amore. Er is overigens een gastrolletje voor Rene Hulsbosch van die andere Belgische coldwavaband uit de jaren ‘80: Struggler.
Diepzinnige teksten over heel actuele onderwerpen, muziek die vaak uptempo en dansbaar is, met veel aandacht voor de synth-partijen in de mix. Het geluid van deze Delvers zit vaak heel vol. Ook de teksten zijn heel hard aanwezig en staan door hun lengte soms de beleving van de muziek wat in de weg. Ze zijn vaak heel concreet en afgelijnd, terwijl we in de postpunk vaak al genoeg hebben aan flarden of momentopnames die op velerlei manieren te interpreteren zijn.
Tot zover de puntjes van kritiek. Nu naar de vlagen van genialiteit. De intro van Appartement is bijzonder knap. Autostrade is een mooie knipoog naar Kraftwerk’s Autobahn zonder dat het een cover of herinterpretatie wil zijn. Dit is bijzonder goed gedaan, zonder compromissen. Koud In Berlijn heeft een hemelse dreamy riff die wisselt met een al even volatiele synth. Hoofdspoken heeft een eenvoudige, maar interessante baslijn die hier misschien niet de aandacht krijgt die hij verdient. De Ex-Soldaat heeft intrigerende lyrics. De Laatste Vallei neigt als agressiefste track en met zijn mechanische beat wat naar de EBM. Dansen Op De Bodem Van De Oceaan klinkt muzikaal nog vrolijker dan Friday I’m In Love of Lovecats van The Cure, als tegengewicht voor de boodschap. Het album sluit een beetje symbolisch met Zet Alles Uit, een snelle, drukke, volle track waarin letterlijk alles van De Delvers samenkomt.
De Delvers doen op Hart in Neonlicht heel wat dingen juist en je bent al snel helemaal mee, maar als geheel mist dit album misschien toch wat dreiging en/of tastbare weemoed.