Ik noem Stone Sour‘s Hydrograd waarin Corey zijn veelzijdigheid maar weer eens laat horen. Of Diablo Blvd die met het nieuwe album Zero Hour een nieuwe, maar goede weg inslaat en track Animal is de perfecte aanklacht tegen de mafkikkers van terreur. Doyle is er met een nieuw album, en die prachtige hakkende stijl van gitaar spelen gaat er altijd in als koek… of bier beter gezegd, want ik ben niet zo dol op koek.
Mijn favoriete album is echter van de Nederlandse death metal band The Sisters of Suffocation. Voor mij stond 2017 sowieso in het teken van deze band. Ik mocht ze voor het eerst aanschouwen als voorprogramma van Japanse metal band Galmet in Dynamo en was gelijk onder de indruk. Het feit dat deze band volledig uit dames bestaat overschaduwt in de media soms hoe indrukwekkend goed ze hun instrumenten bespelen. Onlang werd gitariste Simone van Straten toch terecht genomineerd als beste gitarist Benelux en als je het mij vraagt is het drumbeest Amber de Buijzer ook slechts een stap verwijdert van een dergelijke nominatie voor haar drumkwaliteiten. Of neem zangeres Els die de putgrunt beheerst zoals geen ander, en ja… zonder pitchshifter. Bassiste Puck doet niet voor ze onder en is 1 en al coolness op het podium. Afgelopen jaar groeide hun ster tot indrukwekkende hoogtes door interviews in Aardschok, Volkskrant, een radio interview en een optreden in de tv show Het Perfecte Plaatje. Tel daarbij op dat ik een aantal van hen regelmatig mocht tegenkomen in het clubcircuit en het gewoon onwijs toffe, toegankelijke dames bleken te zijn met hart voor muziek en hun publiek en voor mij zijn zij de band van 2017.
Mooie momenten waren ook de erkenning voor White Boy Wasted, nog zo’n band die ik klein zag beginnen en onmiddelijk de potentie van zag. Ze wonnen de Dynamo Band Battle en mochten terecht Dynamo Metalfest openen. In 2018 komt hun eerste album uit, dat gaat smullen worden!
Complimenten waren er ook voor het festival Jera On Air, dat een Groezrock laat zien hoe het moet. Vol respect voor de pers, met mooie bands, enthousiaste vrijwilligers en een heerlijk, gezellige sfeer en heerlijke speciaalbiertjes was het een genot om het te bezoeken.
Mijn favoriete interview was in The Jack waar ik metal veteranen Raven mocht interviewen, vrij onverwachts. Wat een aardige kerels, ongekend!
Kortom, een jaar waarin ik heb mogen zien hoe talent erkend werd en ik weer eens mocht ontdekken hoe sympathiek de mensen in de metal wereld zijn.
Oh, en over die foto… Dat is met de frontman van Sons of Texas in 013, als voorprogramma van Seether lieten zij weer eens zien dat het altijd de moeite loont om vroeg binnen te komen bij een concert. Laat dat een goed voornemen voor jullie zijn in 2018.