De terugblik van Edwin Knip (2021)

Het jaar 2021 loopt ten einde, een mooi moment voor een terugblik op dit ‘rare’ jaar.
Geen grote concerten, geen grote evenementen maar wel heel veel nieuwe muziek.  Een korte top vijf van oudgedienden die dit jaar met een nieuw album of een remaster kwamen: Lee Aaron kwam met het ijzersterke Radio On vol stevige no-nonsens rock.  Nancy Wilson bracht You And Me uit, een album bestaande uit een mix van eigen nummers en covers. Deep Purple weet op Turning To Crime meerdere covers te voorzien van een Deep Purple sausje en Alice Cooper kwam met een nieuw album met als thema Detroit, de plek waar het allemaal begon. Stuk voor stuk sterke albums. Nummer vijf in deze opsomming is dan Black Sabbath waarvan dit jaar de remaster van Technical Ecstasy uitkwam. Net als voorgaande titels een met aandacht verzorgde uitgave.
Van eigen bodem komt er ook veel goede muziek. Zo komt The Damned Few uit Twente met een tweede EP. Een release waar we lang op hebben moeten wachten, maar wat een feestje is het om deze te beluisteren. Dezelfde superlatieven durf ik wel te gebruiken voor het album Kite van Claw Boys Claw. Peter Te Bos en zijn muzikale collega’s doen nog steeds mee op het Nederpop podium. Nieuwe bands waren er ook dit jaar. Zo bracht Splinter (voortgekomen uit Death Alley) een lekker opzwepend album uit met de veelbelovende titel Filthy Pleasures. Ook was daar de band Sloper van de twee drumgiganten Mario Goossens (Triggerfinger) en Cesar Zuiderwijk (Golden Earring). Stevige rock met invloeden uit de jaren zeventig, een genot voor de oren. En dan was daar ineens een nieuw album van Pim Koopman en Cindy Oudshoorn. Oude demo’s werden afgestoft en opgepoetst om het publiek andermaal kennis te laten maken met de geniale composities van Koopman.
In 2021 mocht ik weer diverse interviews doen, Candice Night, John Myung (Dream Theater), Stela Atanasove (MetalWings) en Alice Dionis (AliceIsSleeping). Maar het meest memorabele interview was met de vijf heren van The Immediate Family. Gedurende een uur was er sprake van gestructureerde chaos in een plezierig online onderhoud. Soms valt alles op zijn plek en als de klik er is, dan levert dat mooie momenten op. Het was een heel ander interview dan dat met John Myung, een uitermate moeilijk gesprek waar uiteindelijk ook niet veel uit kwam.
Live was er niet veel te doen, maar gelukkig heb ik toch nog enkele show kunnen bezoeken. De release party van The Damned Few was een feestje, het optreden van Supersister met Robert Jan Stips en Rinus Gerritsen op het podium was een trip down memorylane. Dan waren er nog Blackwater Holylight en Monolord, een zitconcert in Tivoli. Stevig en sfeervol, maar zitten is dan niet ‘het ding’. Absoluut hoogtepunt waren de optredens van Spliner en Sloper in Vera. Wat een energie en enthousiasme!
Ten slotte, de vooruitblik naar 2022. Hopelijk wordt het een beter jaar voor ons allemaal, en niet alleen in muzikaal opzicht. Naar één release kunnen we wel alvast uitkomen, Burning gaat met een nieuw album komen.