2023 was muzikaal voor mij een matig jaar en persoonlijk een ronduit beroerd jaar.
Muzikaal stelde Robert Jon & The Wreck teleur met een collectie songs die niet als een album aanvoelde (Ride Into The Light) én een goed klinkend livealbum met een slecht samengestelde setlist (Live At The Ancienne Belgique). Paul Gilbert bracht met The Dio Album een album uit dat qua idee nog wel leuk leek, maar er toch vooral toe leidde dat ik weer vaker Rainbow, Black Sabbath/Heaven And Hell en Dio draaide. Uiteindelijk waren er maar een paar albums waar ik iedere keer weer écht blij werd.
Gek genoeg waren er een stel albums met laten we zeggen vers opgewarmd materiaal die me wél bevielen: De 24 Nights-dubbelaars van Eric Clapton (met name de 24 Nights: Blues-dubbelaar), Meat Loaf’s band The Neverland Express die met Caleb Johnson Paradise Found: Bat Out Of Hell Reignited uitbracht en Motörhead’s Live At Montreux Jazz Festival ’07.
Voor mij persoonlijk was 2023 een flutjaar. Rond de vorige jaarwisseling zakte ik in een depressie en daar ben ik nog steeds niet uit. “Been there, done that” dacht ik aanvankelijk, want in de negentien jaar ervoor had ik bij depressies en burn-outs stug doorgerecenseerd. Zo niet dit jaar. Nieuwe muziek ging vaak het ene oor in en het andere uit omdat ik er de concentratie niet voor had, laat staan dat ik er iets zinnigs over op een scherm kon krijgen. Ik hoop het in de loop van het komende jaar weer op te kunnen pakken, maar dat zal zeker niet in de komende maanden zijn.
Na verrassend weinig wikken en wegen is dit mijn top-10 over 2023 geworden.
- Extreme – Six
Nuno Bettencourt zei lang geleden al dat ze niets wilden uitbrengen als ze het zelf onder de maat vonden en daar hebben ze zich aan gehouden. Ze deden er deze ronde vijftien jaar over, maar het was het wachten waard. Vlammend gitaarspel, heerlijke koortjes en hooks per strekkende meter, of het nu in furieuze rockers of poppy zomerliedjes is. Online was er van onder andere Rick Beato en Justin Hawkins veel lof voor de solo in “Rise”, maar wat mij betreft zijn de hook en het refrein minstens zo sterk.
- Sparks – The Girl Is Crying In Her Latte
Inmiddels zijn ze dik in de zeventig, Ron en Russell Mael, maar schrijven ze merkwaardige popliedjes als in hun beste dagen. Oorwurmen vanaf de eerste maten, met humoristische of juist opmerkelijk bijtende teksten.
- Moon Safari – Himlabacken Vol. 2
Progmuzikanten kunnen niet per definitie van hun muziek leven en dus duurde het tien jaar voor de opvolger van Himlabacken Vol. 1 op de valreep van 2023 uitkwam. Gelukkig was het het wachten waard.
- Winger – Seven
- D’Virgilio, Morse & Jennings – Sophomore
- Joe Bonamassa – Tales Of Time
- Dom Martin – Buried In The Hail
- Haken – Fauna
- Ledfoot & Ronni Le Tekrø – Limited Edition Lava Lamp
- Christone “Kingfish” Ingram – Live In London
Mijn eerste wens voor 2024 is heel egoïstisch voor mezelf, dat ik weer stukjes kan schrijven. Maar meer algemeen hoop ik dat 2024 een jaar wordt met veel mooie nieuwe albums om over te schrijven, veel mooie concerten om te bezoeken en als het even kan iets minder geweld, agressie en egoïsme in de wereld. En voor vanavond: houd je ogen en oren heel.