Dat 2020 een raar jaar was, is al wat te vaak gezegd. Als ik terugkijk naar 2020 was het zeker niet allemaal slecht. Ik heb veel leuke mensen ontmoet, hoeveel wat meer online dit jaar. Daar tussen zat iemand gevonden met wie ik naast de liefde voor muziek nog veel meer mag delen.
Ik heb een stuk beter leren koken, ben begonnen met gitaar spelen. Ik lanceerde een online comic strip, Hardcore Dad die tot mijn verbazing best populair werd.
Daarnaast mocht ik voor Rockportaal niet alleen veel albums recenseren maar ik heb ook een aantal leuke interviews mogen afnemen.
In het begin van 2020 heb ik nog een paar mooie shows mee mogen maken. Maar ook tijdens de COVID-maatregelen heb ik zeker wel van live muziek kunnen genieten. Natuurlijk is zittend op een stoeltje niet zo tof als in een moshpit rond denderen, maar bij gebrek aan beter heb ik me er prima vermaakt. Mijn favoriete shows van 2020:
- Dustbolt, als voorprogramma van Prong en Unearth (Dynamo)
- Evil Invaders (Dynamo)
- March (Effenaar)
- Mark Of Chaos (Willem Twee)
- SØWT (Dynamo)
Voor mij waren dit de beste albums van het jaar:
1) Corey Taylor – CMFT
2) Midnight – Rebirth By Blasphemy
3) Trivium – What The Dead Men Say
4)Touché Amoré – Lament
5) Killer Be Killed – Reluctant Hero
6) March – Set Loose
8) Bodycount – Carnivore
9) Warkings – Revenge
10) Hatebreed – Weight of the False Self
Grootste nieuwe beloftes waren wat mij betreft Ecclesia, SØWT, Tallah en Tetrarch.
In hoeverre we in 2021 weer op de ”ouderwetste” manier van live muziek kunnen genieten is nog moeilijk te zeggen. Er zijn wat hoopgevende berichten, maar eerder dan september lijkt me moeilijk. Hoe dan ook, ik zal zeker nog een mooi aantal live shows mee pikken, al dan niet op een stoel. Ik verheug me al op de interviews die ik in 2021 zal afnemen, de nieuwe albums die ik mag beluisteren en de bands die ik zal ontdekken.