Het jaar 2023 is muzikaal gezien behoorlijk kenmerkend voor mij als persoon. Zo zag ik nooit eerder zoveel bands in een jaar tijd en excelleerde mijn liefde voor schrijven. Ik ging van hobbymatige reviews schrijven naar schrijven voor Rockportaal, met dank aan mederecensent Jochem Van der Steen. Verder kwam ik in zalen waar ik nog niet eerder voet aan wal had gezet en bezocht ik nieuwe festivals, die vaak gepaard gingen met het ontmoeten van nieuwe mensen in de scene.
Mijn eerste albumreview dit jaar was van Léthifère, terwijl ik mijn schrijfvaardigheid voor het eerst live tentoon mocht stellen tijdens Napalm Death. In totaal zag ik 326 bands het podium betreden, waaronder vele hoogtepunten. Ik was bij 33 concerten aanwezig en ik wist mij bij 8 verschillende (inter)nationale festivals te vermaken.
Graag neem ik dan ook de tijd en moeite om er een aantal uit te lichten. Zo was mijn favoriete optreden dit jaar in Tivoli, waar Being As An Ocean hun energieke Post-Hardcore perfect wist over te brengen. Onder leiding van een emotioneel beladen Joel, die veelvuldig in de zaal stond in plaats van op het podium, creëerden de mannen zoveel sfeer, dat de zaal uit zijn voegen barstte.
Daarnaast speelden de Duitsers van Any Given Day de Metal Dome plat op de Graspop vrijdag. Op een onchristelijk vroeg uur wisten de mannen duizenden liefhebbers naar de tent te lokken. Met een ware vuurshow kreeg Any Given Day voortdurend moshpits, eindeloos springende mensen, een roeipit, een wall of death tot buiten de tent en opdrukkende mensen in de pit. Naast bier vloeide er ook rijkelijk bloed, zweet en tranen.
Objectief de strakste optredens kwamen dit jaar van Gojira (Graspop), Decapitated (Alcatraz) en Archspire (Alcatraz) die allen met hun technische invloeden mij volledig wisten mee te sleuren in bizarre snelheden en instrumentaties.
Het hardste optreden was dat van Paleface Swiss in Dynamo. In een overladen volle zaal brachten deze Alpenbroeders hun Beatdown Deathcore naar de mainstage en verpulverden daarmee iedereen. Als laatste zag ik mijn favoriete band (The Amity Affliction) drie keer dit jaar. Waar ze in de Effenaar zwak voor de dag kwamen, waren ze op Graspop uitmuntend.
Mijn top 30 optredens van dit jaar zijn als volgt:
- Being As An Ocean (Tivoli)
- Any Given Day (Graspop)
- Killswitch Engage (Alcatraz)
- Gojira (Graspop)
- The Ghost Inside (Jera On Air)
- Electric Callboy (Alcatraz)
- Eluveitie (Graspop)
- The Amity Affliction (Graspop)
- Paleface (Dynamo)
- Archspire (Alcatraz)
- Parkway Drive (Graspop)
- In Flames (Graspop)
- King 810 (Effenaar)
- Decapitated (Alcatraz)
- Brand Of Sacrifice (Alcatraz)
- Psychonaut (Alcatraz)
- Fit For A King (Effenaar)
- Hangman’s Chair (013)
- Sleep Token (Jera On Air)
- Machine Head (Graspop)
- Counterparts (Dynamo)
- Brutus (Helldorado)
- Ingested (Stonehenge)
- Gaerea (Alcatraz)
- Stand Atlantic (Graspop)
- Heaven Shall Burn (Alcatraz)
- Bury Tomorrow (Alcatraz)
- Hypocrisy (Stonehenge)
- Shadow Of Intent (013)
- Chelsea Grin (Jera On Air)
Daarnaast waren er ook tal van albums die mij konden bekoren. Nog niet eerder was ik zo actief in het beluisteren van nieuw materiaal. Zo luisterde ik 38 verschillende, nieuwe EP’s en 3 Split-albums, waarvan de top 5 er als volgt uitziet:
- Annisokay – Abyss pt I (Metalcore)
- Orphan – Manifesto 1.0: Stages Of Grief (Beatdown)
- Brand Of Sacrifice – Between Death And Dreams (Deathcore)
- Mugshot – Cold Will (Beatdown)
- White Harbor – Sedative (Post-Hardcore)
Qua albums ontdekte ik eveneens meer dan genoeg, maar waren het vooral de Core, Black, Technical Death en Post/Sludge (of aanverwanten/combinaties van) albums die mij bij bleven. In totaal waagde ik mijn oren aan 412 verschillende full-length albums. Hieronder de 50 albums die er voor mij uit sprongen, waarvan ik de top 8 zal toelichten.
- The Amity Affliction – Not Without My Ghosts (Metalcore)
Nadat The Amity Affliction op Misery en Everyone Loves You Once You Leave Them een meer commercieel geluid lieten horen, dachten velen dat ze niet meer terug zouden gaan naar de sound van weleer. Echter deden ze dat dit jaar wel met deze nieuwste release. Al jaren mijn favoriete band en daardoor ben ik natuurlijk harstikke bevooroordeeld, maar nummers als I See Dead People en Death And The Setting Sun, beuken weer zoals we gewend waren, terwijl It’s Hell Down Here en God Voice aanstekelijk klinken.
2. Cattle Decapitation – Terrasite (Technical Death)
Slechte albums heeft deze Technisch Death Metal formatie niet, maar met The Anthropocene Extinction, Monolith Of Inhumanity en Death Atlas, was de lat wel onmogelijk hoog gelegd. De single We Eat Our Young liet horen dat het nog sneller, nog heftiger en vooral nog gevarieerder kon. 50 minuten lang genieten, waarbij vooral afsluiter Just Another Body met zijn 10 minuten het absolute hoogtepunt is.
3. Bury Tomorrow – The Seventh Sun (Metalcore)
Die eerstgenoemde band, wordt door Bury Tomorrow opgevolgd als mijn favoriete band. Helaas verliet clean zanger Cameron de Metalcore formatie, waardoor ik nogal sceptisch was. Volledig onterecht, want Prendergast doet het geweldig achter de microfoon en achter het keyboard. Abandon Us en Boltcutter hebben zich snel als sterke livetracks ontwikkeld en op Majesty en The Carcass King werd zelfs een nieuw geluid ten gehore gebracht.
4. Predatory Void – Seven Keys To The Discomfort Of Being (Post/Sludge/Black)
Het hoogst genoteerde album uit de Benelux gaat dit jaar naar Predatory Void. Ik leerde de band kennen op Alcatraz, waarna ik gelijk verkocht was. De Post/Sludge wordt ondersteund door hoge krijsen die tegen het depressieve aanzitten. Prachtige composities en variërende instrumentaties komen perfect tot hun recht. Met leden uit Amenra, Cobra The Impaler en Cross Bringer hebben de leden hun strepen al verdiend en dat is te horen.
5. To Kill Achilles – Recovery (Post-Hardcore)
Er is altijd een album in mijn lijstje die Mental Health problemen aan de kaak stelt. Deze Schotten deden dat op Recovery. Vanaf de eerste luisterbeurt was het raak. Ik zweefde mee op de intensiteit van de muziek en de tekst raakte. Het was zelfs zo goed dat ik er speciaal voor naar Tilburg reisde om ze in het voorprogramma van Annisokay te zien.
6. Hollow Front – The Fear Of Letting Go (Metalcore)
Deze band had vorig jaar mijn Album Of The Year. Met een compleet nieuwe line up wisten deze Amerikanen wederom mij te overtuigen. Hij sloeg niet zo hard in als The Price Of Dreaming, maar kapot draaien deed ik deze zeker. Hollow Front maakte gebruik van ‘never change a winning team’ qua sound en dat wist zijn vruchten af te werpen.
7. The Color Of Rain – Oceans Above (Black/Progressive)
Mijn favoriete Nederlandse release is dit jaar van een nieuwe supergroep. Het progressieve drietal bestaat uit vocalist Devi Hisgen (Teitan), Floris Velthuis (Meslamtaea) en Gerhans Meulenbeld (ex-As Empires Fall) Eén van de meest veelzijdige albums van dit jaar. Zo maken ze vele uitstapjes naar andere genres. Deze band mag kwalitatief als voorbeeld gelden voor andere Hollanders.
8.Nytt Land – Torem (Neo-Folk)
Mijn liefde voor Folk steek ik niet onder stoelen of banken. Bands als Wardruna en Heilung luister ik ter ontspanning met enige regelmaat. Dit Siberische Neo-Folk duo behoort tot de categorie en volg ik al jaren op de voet. Helaas heb ik dit gezelschap nog nooit live mogen ervaren, maar hopelijk is een concert snel aanstaande. De keelzang en de zware atmosferische passages maken dit een geniale plaat.
9. End – The Sin Of Human Frailty (Metalcore)
10. Sulphur Aeon – Seven Crowns And Seven Seals (Atmospheric Black/Death)
11. Bonjour Tristesse – Against Leviathan (Depressive Black)
12. Downfall Of Gaia – Silhouettes Of Disgust (Atmospheric Sludge/Post-Black/Crust)
13. Allochiria – Commotion (Post/Sludge)
14. Blindfolded And Led To The Woods – Rejecting Obliteration (Technical Death/Avant Garde)
15. Cryptopsy – As Gomorrah Burns (Technical Death)
16. Ragana – Desolation’s Flower (Post-Black/Sludge)
17. Thy Art Is Murder – Godlike (Deathcore)
18. Chelsea Grin – Suffer In Heaven (Deathcore)
19. Pupil Slicer – Blossom (Mathcore)
20. Svalbard – The Weight Of The Mask (Blackend Post-Hardcore)
21. Argwaan – Lief Kind, Wrede Wereld (Depressive Black)
22. Mental Cruelty – Zwielicht (Symphonic Deathcore)
23. Ne Obliviscaris – Exul (Progressive Death/Black)
24. Crown Magnetar – Everything Bleeds (Deathcore)
25. Happy Days – En Enfer, J’ai Régné (Depressive Black)
26. Pop Evil – Skeletons (Post-Hardcore/Hardrock)
27. Austere – Corrosion Of Hearts (Depressive Black)
28. And Oceans – As In Garden, So In Tombs (Atmospheric Black)
29. Winter Willow – Existentiell Vånda (Depressive Black)
30. Asking Alexandria – Where Do We Go From Here? (Alternative/Metalcore)
31. Sylosis – A Sign Of Things To Come (Melodic Death/Thrash/Metalcore/Groove)
32. Dreamwell – In My Saddest Dreams, I Am Beside You (Screamo)
33. Balance Breach – Abyzmal (Metalcore)
34. Currents – The Death We Seek (Metalcore)
35. A Constant Knowledge Of Death – Dissecting A One-Winged Bird (Progressive/Sludge/Post)
36. Aodon – Portraits (Atmospheric Black)
37. Lethvm – Winterreise (Post/Sludge)
38. Russkaja – Turbo Polka Party (Ska)
39. Dying Fetus – Make Them Beg For Death (Brutal Death/Grindcore)
40. Leipa – Reue (Black)
41. Orbit Culture – Descent (Melodic Death/Groove/Metalcore)
42. Three Eyes Of The Void – The Atheist (Black)
43. Unearth – The Wretched; The Ruinous (Metalcore)
44. August Burns Red – Death Below (Metalcore)
45. Sleep Token – Take Me Back To Eden (Fusion)
46. Hanabie – Reborn Superstar! (Metalcore)
47. Deathisfaction – Blackend Reign (Thrash/Death)
48. Schavot – Kronieken Uit De Nevel (Black)
49. Invent Animate – Heavener (Metalcore)
50. Hail The Sun – Divine Inner Tension (Progressive/Emo)
Naast de albumreviews en livereviews kreeg ik ook de kans om mijn eerste interview te houden. Op 3 november kreeg ik de kans om met Lucas Woodland (Holding Absence) te spreken over hun headlinetour, het nieuwe album en over het voelen van druk. Door tijdsgebrek bleef het dit jaar bij dit ene interview, maar het is iets wat ik zeker vaker ga doen in 2024.
Mijn meest memorabele moment is het organiseren van The Rock & Metal Society Meeting, waarbij we zes bands van een podium voorzagen. Een enthousiaste Facebookgroep kwam bij elkaar in Popei, te Eindhoven om samen te proosten en om elkaar te leren kennen. Al met al is 2023 een jaar om positief op terug te kijken. Geweldige shows, geweldige albums, nieuwe vrienden en vooral veel herinneringen. In mijn eerste jaar Rockportaal schreef ik tientallen artikelen en kreeg ik veel positieve reacties. Op naar 2024!