2018 mag een mooi jaar genoemd worden vanaf deze kant. Op het persoonlijke vlak was het gelukkig erg rustig en waren er meer successen te noemen dan teleurstellingen.
Muzikaal gezien heb ik genoten van 2018. Veel favorieten kwamen met nieuw werk en ik heb als reviewer het genoegen om zoveel (onbekende) nieuwe, jonge bands te mogen ontdekken. En maak daar dan maar eens een best-of-lijst van. Dat is een flinke uitdaging, zeker omdat er dan keuzes gemaakt moeten worden die ik in een lijstje probeer te proppen. Dat lijstje is daarentegen vaak te kort. Daarbij zijn er ook nog wat albums die de lijsten niet hebben gehaald omdat ik ze gewoonweg niet (goed) heb kunnen beluisteren zoals nieuwe albums van Parkway Drive, Bury Tomorrow, Steve Perry en Our Hollow, Our Home.
Alles bij elkaar is het een terugblik geworden van albums die ik vanuit Rockportaal heb mogen verslaan en kom ik tot de volgende top 10.
Ik kon heel lang geen keuze maken tussen het album van Caliban en Avatar. Dat ik uiteindelijk voor Avatar heb gekozen is de hele idee achter het album en de twee optredens die van Avatar mocht meemaken afgelopen jaar. Alles klopt tot in de finesse op het album, in de verhaallijn én op het podium. Zelden een band gezien die het optreden tot in detail weet op te voeren.
Avatar Country is voor mij al geslaagd tot ik bij A Statue Of The King kom. Het voor mij typische Avatargeluid wordt tot in den finesse uitgevoerd. Er is heel veel variatie in zangstijlen en tempo en galopperende ritmes wisselen voortrazende ritmes af. Dit is werkelijk genieten, Maxima-genot.
Elements is het album van Caliban waar ik op heb zitten wachten. Het combineert het beste van de band van de laatste albums op dit schijfje. Een album vol passie, kracht en barstend van energie.
En dan laat Caliban het nieuwe album los op de luisteraar. Een album dat de vier elementen loslaat. Het zweept het water op, laat de lucht trillen, doet de aarde beven en ontsteekt iedere metalcorevlam bij de fans van het genre. Elements is een knaller van een album waarop Caliban de eigen sound verder heeft uitgewerkt en ontwikkeld en iedere metalcoreliefhebber kan doen laten watertanden. Aanschaffen dit exemplaar !
Het zijn zware jaren geweest voor Riverside. En het was eigenlijk onzeker wat Riverside op het nieuwe album zou laten horen. Het trio dat overbleef na het overlijden van gitarist Piotr heeft zichzelf op Wasteland gepresenteerd als een sterk progressief collectief dat met Wasteland een dijk van een album neerzet.
Het zevende album van Riverside is ergens een vervolg op Love, Fear And The Timemachine, maar even zo goed een nieuw hoofdstuk in de carrière die teruggaat naar de basis maar zichzelf evolueert met de blik op de toekomst. Wasteland is klasse en Riverside bewijst dat zij tot de top van progressieve rock behoren, maar de top nog niet hebben bereikt.
The Five Hundred uit Nottingham mag niet zo bekend zijn, met dit album sloegen bij mij subiet de stoppen door. In dit rijtje (voor mij) de beste nieuwkomer van het jaar. De tien composities op het album zijn stuk voor stuk raak.
Bleed Red vervult mijn wensen op velerlei gebied. Allereerst was ik een liefhebber van het geluid van The Five Hundred en dat gevoel hebben ze weten te verstevigen en versterken. Daarnaast spelen deze vijf Britten metalcore zoals ik het graag hoor. Namelijk met een goed gevoel en evenwicht voor afwisseling in tempo, intensiteit en gevoel. Spijkerhard, agressief, melodieus en gevoelig. Een uitstekende combinatie en het zal me verbazen wanneer dit album niet in mijn jaarlijst voor gaat komen. Het is alsof je een stomp precies op je neus krijgt, om je daarna met goede pakkende melodieën te verzachten. Het is agressief en gevoelig tegelijkertijd.
Er wordt wel gezegd: “Een goed debuut maken is niet zo moeilijk, maar daarna met een goed tweede album komen is een stuk moeilijker”. Landmvrks flikte het. De band wist een deal te tekenen bij Arising Empire en dat verdienen ze. Fantasy is een dijk van een album dat zeker in de top 10 hoort.
Met Disdain sluit Landmvrks een uitzonderlijk album af waarbij de band zijn verwachting of noem het belofte inwilligt en een album uitbrengt dat, zeker binnen het metalcoregenre, op menig jaarlijst zou moeten verschijnen. Met Hollow maakte Landmvrks me nieuwsgierig en met Fantasy weet ik dat dit een blijvertje is die me zeker nog zal gaan verrassen en verblijden in de toekomst.
Voor mij een onverwachte band uit de stal van Nuclear Blast Records. En zoals alleen Zweden dat volgens mij kunnen, is Vignette een bijzonder album met heel veel elementen uit heel veel metalgenres. Door een bijzonder toeval heeft dat zeker te maken met het toetreden van zanger Alexander Backlund aan de band. Zijn inbreng is volgens mij de katalysator geweest voor het totale geluid op het album.
Vignette is een verrassend mooi album dat enorm fascineert. Letters From The Colony heeft ervoor gezorgd op het album dat de complex technische structuren met elementen uit diverse metalgenres enorm aanspreken en zeer tot de verbeelding spreken. Vanuit de wolkenzachte stukken tot en met de granieten episodes.
Het is niet de eerste keer dat Bjorn Riis in mijn jaarlijstje voorkomt. Met de band Airbag geraakte hij bovenaan de top tien, maar ook solo heeft Bjorn Riis me met zijn albums weten te raken. En daar is Coming Home geen uitzondering op. Hoewel het een EP betreft, zijn alle composities stuk voor stuk trefzeker opgenomen en bewijst Bjorn Riis op Coming Home zijn kwaliteiten.
Kortom Coming Home is een mini-album met een maxi-impact en ik heb daarom, op aanraden van mijn vrouw, besloten om mijn naam binnen de progrockwereld te veranderen in MauRIIS van der Zalm.
Metalcore uit Japan. Na Babymetal ben ik wat huiverig voor Japanse metal, maar Lovebites wist me te overtuigen van Japanse dames die metal/rock spelen en Crossfaith maakt een vorm van muziek waarbij alle registers open getrokken worden en waar de energie van afstraalt. Ex Machina is daarmee een mooie voortzetting van de discografie van de band.
Crossfaith overtuigt. Niet alleen live weten ze alle registers op de juiste manier op het juist moment open te zetten. Ook op Ex Machina zetten ze hun enerverende technometalcorehiphopmix sterk neer en zijn we een album rijker dat van voor tot achter vol kwalitatief goede composities staat die evenwichtig en vol power zijn opgezet.
Ook voor Poem is een plekje in de jaarlijst niet onbekend. In 2016 stond het album Skein Syndrome op nummer 10, dus in het jargon van de hitlijsten is Poem dus één plaats gestegen. En niet omdat ik de naam zo leuk vindt. Het nieuwe album van Poem is een prachtig vervolg.
Met Skein Syndrome maakte ik kennis met Poem en was ik verkocht aan deze progressieve band uit Griekenland. Dan is het altijd maar weer afwachten wat er nog komt. Ik kan je zeggen dat Unique een meer dan waardige opvolger is van Skein Syndrome. De band weet geraffineerd een sterk progressief geluid neer te zetten dat prikkelt en je muzikaal alle hoeken van de kamer laat zien. De progwereld zal dit jaar nog goed zijn best moeten doen om voldoende tegenwicht te bieden tegen dit uitstekende album.
Tot nog toe lagen de verrassingen in het metalcoregenre, maar ook binnen de progressieve wereld zijn er pareltjes die plots gaan schijnen. Zo kwam ik in contact met Seventh Dimension die met The Corrupted Lullaby een prachtig album afleverde. En een ongewoon lang album moet ik zeggen. Het meest verbaasd heb ik me over het feit dat deze band nog niet getekend is door een label.
Zoals ik al schreef, is het onmogelijk om zoveel goede afwisselende compositie in woorden te vangen. Het enige dat ik je aanraad om dit album gewoon integraal af te spelen en je mee te laten voeren met de sfeer van het album. Het is mij een raadsel dat deze band nog op zoek is naar een label. Ze zouden in de rij moeten staan voor Seventh Dimension.
En zo is de algemene top 10 voor 2018 voor nu een feit. Maar de traditie bij mij is ondertussen dat ik dit allegaartje nog een beetje specificeer naar de genres: metalcore, progressief, metal/rock en Nederlands product
Metal/rock
Laten we, omdat Avatar met het algehele concept de algemene lijst aanvoert, met de metal/rock beginnen. Dat was smullen dit jaar. Gelukkig was er weer nieuw werk van Axxis, Lordi , Praying Mantis en Axel Rudi Pell. Niet dusdanig overtuigend om een top 10 plaats te halen, maar altijd wel van een consistente kwaliteit en evenredig veel plezier. Bijzonder was de EP van Atria. Wat een subliem metalgeweld weet deze band te vermengen met melodieuze stukken. Ook Jonestown kwam aan het eind van het jaar nog even uit de lucht vallen met een klap. De derde verrassing in het rijtje is voor mij Full House Brew Crew die al groovend de laatste maand ineens de top 10 in kwam schuiven.
- Avatar -Avatar Country
- Atria -New World Nightmare
- Jonestown -Dyatlov
- Behemoth -I Loved You At Your Darkest
- Black Stone Cherry -Family Tree
- The Night Flight Orchestra -Sometimes The World Ain’t Enough
- Fifth Angel -The Third Secret
- Full House Brew Crew -Me Against You
- Amorphis -Queen Of Time
- C.T.P. -Point Blank
Metalcore
Metalcore zit in de lift en zeker ook vanuit de grotere labels wordt metalcore naar voren geschoven wat resulteert in een soort eigen podium op bijvoorbeeld Graspop of het Jera on airfestival in Nederland. De metalcorelijst wordt aangevoerd door Caliban die met Elements een zeer evenwichtige en krachtig album heeft neergezet. Het album I Am Nemesis was mijn kennismaking met de band en dat album was toen het beste album van het jaar voor mij. Elements mixt en verbindt alle albums erna. The Five Hundred was voor mij de ontdekking van het jaar, maar in de lijst staan ook Walking Dead On Broadway, Forbidden Seasons en het uiterst energieke Dead Like Juliet. Stuk voor stuk veelbelovende bands.
- Caliban -Elements
- The Five Hundred -Bleed Red
- Landmvrks -Fantasy
- Letters From The Colony -Vignette
- Crossfaith -Ex Machina
- Walking Dead On Broadway -Dead Era
- Bleed From Within -Era
- Forbidden Seasons -Promise
- Dead Like Juliet -Stranger Shores
- Annisokay -Arms
Progressieve rock/metal
De lijst van de progressieve rock wordt aangevoerd door een aantal oudgedienden die wis en waarachtig telkens weer een huzarenstukje weten af te leveren. Riverside lijkt eenzaam op grote hoogte te staan, maar de uiterst sympathieke Bjorn Riis, die een fantastisch optreden in de Cacaofabriek verzorgde, wist ook te overtuigen en een nieuw album is alweer in de maak. Poem is voor mij het geheim van Griekenland. Er komt een hoop moois momenteel uit Griekenland maar Poem weet met Unique een uniek vervolg te maken op Skein Syndrome. Verrassend en heel goed zijn de albums van Seventh Dimension, Tomorrow’s Eve, NoSound, Circles en Hail The Sun. Laatstgenoemde band wist progressieve metal met een krachtige injectie theatraal neer te zetten en daarmee onderscheidt de band zich enigszins. In dit genre vind ik een top 10 te beperkt en heb er een top 15 van gemaakt.
- Riverside -Wasteland
- Bjorn Riis -Coming Home
- Poem -Unique
- Seventh Dimension -The Corrupted Lullaby
- Spock’s Beard -Noise Floor
- Tomorrow’s Eve -Mirror Of Creation III
- Borealis -The Offering
- Ostura -The Room
- Nosound -Allow Yourself
- Circles -The Last One
- Face The Day -Stuck In The Present
- Spires -A Parting Gift
- Hail The Sun -Mental Knife
- Jupiter Hollow AHDOMN
- Arstidir -Nivalis
Nederlands
Standaard wil ik in de terugblik aandacht vragen voor het Nederlands product. Want behalve de bands als Within Temptation, Epica en Delain wordt er meer gemaakt in Nederland wat bijzonder de moeite waard is om te beluisteren. Bands die wel een podium mogen en kunnen gebruiken. Met kop en schouders stak afgelopen jaar Hordearii eruit. Bij de eerste luisterbeurt was het een leuk album dat wel wat aandacht mocht hebben. Toen ik het album beter ging beluisteren ontplooide het album zich als een slapende vulkaan die met een kracht uitbarstte en me in zijn greep hield. Fields Of Troy, dat oorspronkelijk niet Nederlands is maar Belgisch kwam wel bij een Nederlands label uit en deze heren wisten het vorige album fraai te overtreffen. De hele lijst staat vol met hoogstaande albums vol metal die niet vergeten mogen worden.
- Hordearii -Styx
- Fields Of Troy -The Great Perseverance
- Powerized -The Mirror’s Eye
- Subliminal -Relics
- Blind Sight -March Of The Clowns
- Purest Of Pain -Solipsis
- Bleeding Gods -Dodekathlon
- For I Am King -I
- Hillsphere -Florescence
- My Own Army -A Medicine Show
Live
Het lukt me niet om alles te gaan zien wat ik graag zou willen. Dat is een fulltimebaan op zich en past niet naast mijn huidige fulltimebaan. Het geeft wel aan dat er in Nederland gelukkig voldoende gelegenheid is voor bands om zich op het podium te etaleren. En het lijkt alsmaar toe te nemen.
39 bands in een jaar is op zich al een aardig aantal vind ik zelf. De meest bijzondere optredens wil ik hier heel even belichten. Dat ik Ayreon nog live zou meemaken na de optredens in 2016 in 013 had ik niet verwacht, maar op Graspop stond Ayreon Universe op de vrijdagavond. Het was misschien niet het meest geschikte podium voor de muziek van Ayreon maar het was wel weer heel erg goed. Jammer alleen dat de tonen van Parkway Drive vanaf het hoofdpodium de betovering af en toe doorbrak.
Avatar heb ik twee keer mee mogen maken en zij deden geheel wat ik had gehoopt. Niet alleen is het nieuwe album het beste van 2018, live staat er een geoliede machine die tot in de perfectie werkt. Elk detail aan de hele show klopt en ieder lid van Avatar is een belangrijke onderdeel van het grotere geheel.
Wie zeker ook deed wat ik had gehoopt was het Griekse Septicflesh. Het was pas begin dit jaar dat mijn oog/oor op het album viel en dat heb ik geweten. Spijt dat ik het niet eerder gehoord had (want dan had het album zeker in de jaarlijst voorgekomen), blij dat ik het toch van een review heb mogen voorzien. Live overtrof Septicflesh alles en iedereen. Weggeblazen ben ik terwijl de decibelmeter continu in het rood stond. Ik voelde de muziek door me heen stromen tijdens een perfecte liveshow. Tot twee keer toe hebben de heren van Thy Art Is Murder en Eskimo Callboy me een heerlijk uur bezorgd tijdens de sets die ik heb mogen zien. Vooral Eskimo Callboy is energiek, aanstekelijk en blijft naar meer smaken. Tesseract kwam ik tegen op Graspop. Een band die ik niet heel bijzonder goed ken, maar terwijl mijn familieleden naar Limb Bizkit gingen (en heel snel terugkwamen van het meest teleurstellende en slechte optreden ooit) kreeg ik een show van Tesseract voorgeschoteld die nog altijd in mijn geheugen gegrift staat. Een onderdompeling in progressieve uitmuntendheid.
Het progressieve Soen kwam in Rotterdam in Baroeg. Een prachtige setting om een band van heel dichtbij mee te maken. Het was het laatste optreden van de band van de tour en ze overdonderde. Begin 2019 komt er een nieuw album van de band en de voorproefjes daarvan hebben me al weer gretig gemaakt. En Soen is niet de enige band waarmee Baroeg Rotterdam me wist te trekken. In de moordende hitte van deze zomer kwam Cannibal Corpse ook nog eens langs. En hitte of geen hitte. De heren van Cannibal Corpse gingen ervoor alsof het het laatst optreden zou zijn. Strak, zwaar en groovend liet de band het publiek smullen van een mooie dwarsdoorsnede van het oeuvre.
In april bleek het onmogelijke toch nog wel mogelijk te zijn. Operation Mindcrime dat integraal gespeeld wordt. En dan in Baroeg waar je de muzikanten bijna kunt ruiken. Het complete optreden was een droom die ik decennia geleden niet had durven dromen. Ik had Geoff Tate al eerder mogen zien met Queensrÿche, maar zo dichtbij en dan dit album. Dat was subliem. Ik beschouw Geoff Tate als één van de beste zangers aller tijden en ook deze avond was hij bijzonder goed bij stem. Nergens één vorm van slijtage. Toen ik ook nog eens in de gelegenheid was om met het op de foto te gaan voor de tourbus was mijn avond (en bijna mijn jaar) compleet geslaagd. Deze avond besefte ik ook dat iedere droom die je najaagt niet altijd een luchtkasteel hoeft te zijn.
Desalniettemin moest ik heel even afscheid nemen van Slayer in Zwolle. Een avond om niet meer te vergeten. We kregen ook het idee dat vooral Tom (nederig) afscheid nam aan het eind van de show. En wat voor een show. Zoals altijd was de show van Slayer strak en goed, maar met het idee dat het onderdeel is van een afscheidstour is zo’n avond toch emotioneel.
Afsluiting
Zoveel mooie herinneringen aan dit jaar ga ik niet afsluiten met een negatieve noot over verlies. Natuurlijk zijn er ook teleurstellingen en snap ik de ophef over het laatste album van Ghost absoluut niet. Over de hele linie echter ben ik dik tevreden en zie ik 2019 met vertrouwen tegemoet. Want aan het eind van een terugblik kijken we verder en zie ik al albums van Althea, Soilwork, Evergrey, Soen en Avantasia komen. Speelt Ayreon toch weer in een uitverkocht 013. Heb ik de kaarten voor Behemoth,
Parkway Drive en Graspop al in huis en helaas ook de kaarten voor het laatste optreden van KISS in Amsterdam. 2019 gaat dus ook een jaar worden van afscheid nemen. Nooit meer Slayer en vooral nooit meer KISS. Maar ik troost me met de gedachte dat ik vóór 1996 nog nooit een volledige show van KISS had mogen meemaken en sindsdien al ongeveer tien keer met mijn vrouw en kinderen. In 2019 nog (minstens) twee keer en dan ben ik toch een gezegend mens dat ik erbij ben én dat ik het mag en kan delen thuis wanneer we volgend jaar weer terugkijken op dat jaar.
Wil ik tot slot iedereen nog bedanken die het mogelijk heeft gemaakt het afgelopen jaar om Rockportaal van content te voorzien. Zo fijn om met dit team aan de website te werken. Daarnaast iedereen die trouw de artikelen leest en zorgt dat we met Rockportaal groeien. Ik wens daarom iedereen een heel fijn 2019.