De terugblik van Maurice van der Zalm

Terugblik 2022

En dan is het jaar 2022 weer omgevlogen. Het staartje Covid is nagenoeg uit het handelen van de meesten verdwenen en muzikaal hebben we ons weer optimaal kunnen vermaken. Met de oorlog in Oekraïne en de onlusten in onder meer Iran lijken we echter ons gevoel voor menslievendheid langzaam te verliezen. Muziek blijft echter altijd de verbindende factor en doet ons beseffen dat we allemaal hetzelfde zijn. Muziek is het medicijn. Muziek, en dan in het bijzonder metal, is bovenal emotie.
Met deze jaarlijst tracht ik een soort van overzicht neer te zetten met albums die een bijzondere betekenis hebben voor mij ten aanzien van 2022 en haal ik een paar bijzondere herinneringen naar voren. Onbewust staat er een vette pot herrie in de top 5. Toeval of een latente reactie op twee jaar misère?

Allereerst mijn (algemene) top 10 van het jaar.

Top 10:

1. Caliban – Dystopia 

Het is niet de eerste keer dat Caliban mijn jaarlijst aanvoert. Sinds I Am Nemesis ben ik verknocht aan de metalcore die deze Duitsers neerzetten. Het album Dystopia is iedere keer weer een sensatie om te beluisteren.

“Met Dystopia laat Caliban zien en horen dat ze in de top van de metalcore een ereplaats verdienen. Van voor naar achter zorgt de muziek voor een opzwepend gevoel en het is de combi van kracht en melodie die er nu ook weer voor zorgt dat Dystopia een uiterst aantrekkelijk en heerlijk metalcorealbum is.”

 

 

2. Septicflesh – Modern Primitive 

Het is mij eigenlijk nog altijd een raadsel dat ik het album Codex Omega van Septicflesh ‘bij toeval’ tegenkwam. De bruutheid en de intensiteit van deze Grieken slaat alles. Vorig jaar schitterden ze al met een fantastisch live-album en met Modern Primitive bezetten ze het voetstuk met verve. Een album met ‘oerkrachten’.

“Septicflesh doet waar het goed in is. Na ruim drie decennia is de band van Seth Siro Anton, Christo Antoniou en Sotiris Anunnaki V  springlevend. Het drietal wordt bijgestaan door Psychon en Kerim “Krimh” Lechner en samen heeft dit vijftal weer een album neergezet waarop ze trots kunnen zijn. In alles straalt het kracht uit, een oerkracht met een beestachtig karakter waarbij Septicflesh het niet schuwt om klassieke (koor) elementen in te zetten en de wortels van de Griekse folklore in te bedden in het totale geluid. Modern Primitive is een album van deze tijd met alle wereldse oerkrachten in zich.”

3. Electric Callboy – Tekkno 

Een naamsverandering, hard werken en vooral zeer aantrekkelijke metalcore vergezeld laten gaan van vette video’s. Zie hier de succesformule van Electric Callboy die in één jaar tijd alles op zijn kop weet te zetten. Het album én de live-optredens zijn één groot metalcorefeest.

“Tekkno telt tien composities in een half uur. Het is genoeg. De composities zijn kort, scherp en vooral heel opwindend. Electric Callboy zorgt al jaren voor uitstekende albums en met Tekkno is dat niet anders. Een band die qua populariteit groeit en groeit en de heren verdienen het.”

 

 

4. Lorna Shore – Pain Remains    

Met het album Immortal overtuigde Lorna Shore. Daarna kwam er een nieuwe zanger en dit heeft de band geen windeieren gelegd. De deathcore kreeg nog meer vorm op de EP …And I Return To Nothingness en het album Pain Remains. Dit is hoe breakdowns moeten klinken. Ik was dan ook heel blij om juist Lorna Shore afgelopen jaar live te mogen zien.

“Met Immortal kreeg de waakvlam van Lorna Shore meer kracht en ondertussen zorgt het album Pain Remains ervoor dat Lorna Shore een band is waar rekening mee gehouden moet worden. Van voor tot achter bruut, immens en energiek. De vlam heeft bij en in mij een fakkel/vuur ontstoken waarbij het vagevuur een lachertje is.”

 

 

5. Changing Tides – Repair The Vision

Het Nederlandse Changing Tides heeft een lange aanloop genomen, maar gelukkig zette de band afgelopen jaar het debuutalbum Repair The Vision op de markt. Een album waar collega Jochem over heeft geschreven op onze site. Vooral een album dat meermalen mijn hoofd op hol heeft gebracht. Als klap op de vuurpijl brachten ze aan het eind van het jaar ook nog eens een splitEP uit met Torn From Oblivion.

 

 

 

 

 

6. Oak – The Quiet Rebellion Of Compromise

Met dit album wilden de Noren van Oak eens wat kortere composities schrijven. Als progrockband moet je dat misschien gewoon niet willen. The Quiet Rebellion op Compromise was dit jaar voor mij het beste album binnen het progressieve rockgenre.

“The Quiet Rebellion Of Compromis is een prachtig stuk muziek van deze Noorse band. Het is een album dat je grijpt. Niet in één keer, daar is het dan weer te ‘complex’ en te veelomvattend voor, maar langzamerhand gaat de ‘echte’ schoonheid zich ontluiken en krijgt dit progressieve stuk muziek een diepere betekenis die je kippenvel bezorgt en je meeneemt in het ritme van een hypnotiserend stuk muziek.”

 

 

7. Evergrey – A Headless Portrait  

Ik had Evergrey op de een of andere manier nog nooit live gezien en afgelopen jaar mocht het toch echt gebeuren in Leiden. Al albums lang weet de band rond Tom Englund hoogstaande composities te schrijven die altijd weer een gevoelige snaar raken.

 

 

 

 

 

 

8. Borealis – Illusions

Je moet soms even geduld hebben, maar dan krijg je toch weer een album waar je lang op wacht en een album dat de verwachtingen ook waar maakt. Borealis lukte het weer met Illusions. Het is trouwens ook bijna niet toevallig dat ze samen met Evergrey in dit rijtje staan.

“Vier jaar is een lange tijd, maar Borealis weet al sinds de oprichting met ieder album te overtuigen. De muziek, die mooi naast het geluid van Evergrey past, overtuigt op alle fronten en ook Illusions is een dijk van album dat absoluut niet ergens zomaar in een kast of collectie verdwijnt. Dit is klasse.”

 

 

 

9. Stratovarius – Survive

Stratovarius lijkt de Vreemde eend in de bijt. De aanstekelijke powermetal van deze Finnen is niet zozeer heel hard, maar wel heel lekker om te beluisteren. Het live-optreden afgelopen jaar in de moordende hitte in Kortrijk sprak boekdelen. “We also have these heat in Finland” aldus zanger Timo Kotipelto. “We call it Sauna”.

“Survive is niet zomaar het volgende en nieuwe album van Stratovarius. Dit is bijna een uur puur (power) metalgenot. Van begin tot eind weten de vijf heren in de elf composities de energie te stoppen waar we soms zo naar verlangen. Energie die omwikkeld is door toegankelijke en vreselijk aantrekkelijke melodieën.”

 

 

10. Star One -Revel In Time 

Het is bijna onbegrijpelijk dat Arjen Anthony Lucassen niet op één staat in mijn lijst, want Revel In Time van Star One is toch een uitstekend album. Daarom kan het ook niet anders dat Star One de top 10 afsluit. Want deze mastermind weet hoe hij muziek moet maken en Revel In Time mag gerust in de galerij der groten bijgehangen worden.

“66 minuten verder leun ik tevreden achterover. Niet bij de eerste luisterbeurt, maar dat heb ik nooit bij werk van Arjen. Het is gewoon te veel muziek om in één keer goed te doorgronden. Albums van Arjen zijn als zaadjes die in mij geplant worden en langzaam ontkiemen tot de groei niet meer te stoppen is. Maar op dat moment leun ik tevreden achterover. Arjen wilde knallen, met dit album en daar is hij heel goed in geslaagd. Het leuke, en bewonderenswaardige, vind ik de tweede cd die er is. Een cd waarop je het complete album terug kunt vinden met de oorspronkelijke (guide)  vocalen. Niet alleen staan ook deze versies stevig overeind, het is ook de waardering die hij hiermee uitspreekt naar deze kanjers. In alles een album dat me wederom trefzeker weet te pakken en ik onderga dat met heel veel plezier.”

 

Vanuit de algemene tot 10 probeer ik ook altijd even per (sub)categorie wat lijstjes te maken. De metalcore is al goed vertegenwoordigd in de top 10. Aanvullend was ik ook zeer onder de indruk van The Third Eye van Chaoseum.

Metalcore/deathcore

1. Caliban – Dystopia
2. Electric Callboy – Tekkno
3. Lorna Shore – Pain Remains
4. Changing Tides – Repair The Vision
5. Chaoseum – The Third Eye 
6. Confessions Of A Traitor – Punishing Myself Before God Does
7. Fit For An Autopsy -Oh What The Future Holds
8. Vain Louie Time Devours Everything
9. The Amsterdam Red Light District  -Trapped
10. Mantah – Evoke

Mijn muzieksmaak laveert vaak langs diverse kanalen. Zo is het ook niet gek dat de melodic (death)metal veelvuldig te vinden is mijn lijstjes. Amorphis haalde het met Halo net niet. De finale van een trilogie maakte de cirkel rond op een manier die compleet bij Amorphis past. Ook Behemoth en Slipknot wisten te overtuigen en Machine Head had voor mij een keiharde goede terugkeer. Een album met louter strakke goede composities inclusief enkele nieuwe klassiekers.

(melodic/death)Metal

1. Septicflesh – Modern Primitive
2. Evergrey – A Headless Portrait
3. Borealis – Illusions
4. Amorphis – Halo 
5. Behemoth – Opvs Contra Natvram
6. Slipknot -The End, So Far
7. Machine Head -Of Kingdom And Crown
8. Upon A Burning body – Fury
9. Lamb Of God – Omens
10. Chimera – Gloria Mortis

De progressieve rock raakt bij mij geregeld een gevoelige snaar. Er is zoveel mooie muziek uitgebracht binnen het genre in 2022. De kracht van onvoorspelbaarheid, kracht en emotie zorgt ervoor dat ik regelmatig kippenvel krijg bij het beluisteren ervan. Opvallend is dat in de top 5 drie EP’s staan van Mother Of Millions, Even Flow en Ironstone (waarbij helaas het bericht afgelopen week kwam dat zanger Dan de band heeft verlaten). De liveregistratie van Soen in de Atlantisstudio is subliem. Wheel liet goed van zich horen onder het nieuwe label. Bjorn Riis staat eigenlijk altijd heel hoog in mijn lijstjes. A Fleeting Glimpse redde het dit jaar net niet(en Philosophia, Michael Romeo, Lonely Robot, Voyager en Seventh Wonder net niet)

Progressieve rock

1. Oak – The Quiet Rebellion Of Compromise
2. Star One -Revel In Time
3. Mother Of Millions -Orbit (EP) 
4. Even Flow -Mediterraneo (EP)
5. Ironstone – The Place I Cannot Find
6. Soen – Atlantis
7. Queensrÿche -Digital Noise Alliance
8. Edge Of Haze –  The Convoy Of Ruin
9. Wheel – Rumination
10. Devin Townsend – Lightwork

Dan blijft er altijd nog een aantal albums over dat niet zo snel in een bepaald genre te plaatsen is, maar die wel de nodige aandacht mogen krijgen. Bijvoorbeeld Silverland die na jaren afwezigheid met III Inside Internal Infinity terugkwamen. Of het Nederlandse Mountain Eye en David Readman, een zeer veelzijdige zanger die ook met dit solo-album heerlijke muziek neerzet.

Powermetal / rock

1. Stratovarius – Survive
2. Silverlane – III Inside Internal Infinity 
3. Mountain Eye  -First We Become Ashes
4. David Readman -Medusa 2022
5. Element  – 2198 Secondi Di Odio
6. James LaBrie -Beautiful Shade Of Grey
7. Praying Mantis – Katharsis
8. Flames Of Fire – Flames Of Fire
9. Axel Rudi Pell – Lost XXIII
10. H.E.R.O. – Alternate Realities

Wanneer we de klompen aantrekken en vanuit onze molens de tulpenbollen overzien, steken vijf Nederlandse albums hun hoes boven het maaiveld. Gelukkig telt Nederland een uitstekende goede rock/metalscene die helaas door de (publieke) omroepen compleet wordt genegeerd. Misschien een goed idee met de onderstaande vijf bands om mee te doen met Beste Zangers.

Nederland

1. Changing Tides – Repair The Vision
2. Star One – Revel In Time
3. Vain Louie – Time Devours Everything 
4. Mountain Eye  – First We Become Ashes
5. Inhalo – Sever

 

Live

Het begin van het jaar begon aardig kl*te, maar Electric Callboy zorgde ervoor dat ik genoeg plezier thuis kon beleven. Thuis hadden we de kaarten voor eind maart voor Genesis klaarliggen en precies op de laatste dag dat je moest testen voor toegang ging het concert dan toch door. Aangezien een testuitslag maar 24 uur geldig was, stond ik dus in de ochtend om 7.00 uur al met een stok in mijn neus en kreeg ik na drie uur de uitslag. Terwijl dit al na 15 minuten duidelijk is, omdat er heel professioneel gewoon met een huistuindoehetzelftest werd gemeten. Schijnbare veiligheid. Het concert in Amsterdam was subliem. Phil Collins mag dan moeilijk lopen en ziek zijn. Seniel is hij niet en de band gaf een sublieme performance. Het uitgestelde concert van Geoff Tate heb ik goed kunnen maken. Hoewel ik daarvoor wel even naar de Bosuil moest rijden. Maar wat een stem.

Voor ons was het concert van KISS absoluut weer een hoogtepunt. KISS is met zijn afscheidstour bezig, maar door corona lukt het niet zo goed om dit goed tot een einde te brengen. Dat hoeft van ons ook helemaal niet.. Neem gerust tot 2030 afscheid.

De zomerfestivals gingen door en we hebben enorm veel mogen genieten van de concerten op Graspop en Alcatraz. Voor 25 jaar Graspop was de line-up niet heel bijzonder, maar bands als Iron Maiden, Devin Townsend, Amorphis, Heaven Shall Burn, Saxon en Korn doen veel goed. KoRn was echt krankzinnig goed, zoals altijd. Decapitated moest de set helaas na 20 minuten al stoppen. Ze haalde de set wel in, maar toen stonden we reeds bij KoRn.

Bij Alcatraz was het zo heet dat zelfs de mussen niet van het dak vielen. Die zaten vermoedelijk in een zwembad. De organisatie van Alcatraz is top. Het is gezellig, er was gratis water en de line-up was heel goed. Ill Nino stond er in de volle hitte, Maar ook Stratovarius, Insomnium, Death Angel, Testament, Behemoth, Electric Callboy en natuurlijk Lorna Shore hebben er alles aan gedaan om van dit festival een voltreffer te maken.

Door alle verschuivingen bleven er in het najaar nog concerten staan. Evergrey was goed. Behemoth en Arch Enemy wisten de Mainstage in Den Bosch omver te knallen en Soen liet in Zoetermeer weer een geweldige indruk achter.

Interviews

En voordat Soen op ging treden, had ik nog een leuk gesprek met gitarist Cody Lee Ford over de muziek van Soen, over de situatie in Iran en de akoestische sets en het album/DVD Atlantis. Gelukkig mocht ik wederom Skypen met Arjen Anthony Lucassen. Het is altijd gezellig om met hem te praten over nieuwe albums, te lachen en het is zo prettig dat hij zo eerlijk is (en daarbij veel te streng voor zichzelf). Met Dystopia als beste album kun je je ook voorstellen dat ik met wat zweet in mijn handen contact kreeg via Skype met Andreas Dörner van Caliban. Wat me in het bijzonder opvalt is de maatschappelijk kritische blik die ook bij Andreas spreekt. Muziek is het medicijn. De artiesten zijn, veelal in de metal, ook de luidspreker van de maatschappij. Muzikanten die zich het lot van anderen aantrekken en zich zorgen maken over de geestelijke gezondheid van mensen om hen heen.

Die luidspreker, dat podium is een sterkte die de metal zeker met zich meedraagt en meer bekend zou moeten worden.

Wellicht dat 2023 ons meer verdraagzaamheid gaat bieden. De muziek sowieso. Er staan alweer mooie releases klaar en met kaarten voor Avatar, Devin Townsend, Graspop, Alcatraz en KISS in de pocket moet het wel lukken. En dan raad ik je ook nog aan om de concerten van Geoff Tate en Undawn nog mee te nemen.

Vanuit mij alvast het allerbeste.