Na 16 jaar eindelijk een nieuw album van Dead Can Dance. De meesters in de combinatie van sfeervolle, ietwat bombastische synthesizer muziek en klassieke wereldmuziek zijn terug. “Anastasis” is, zoals verwacht, melancholisch en meeslepend, maar klinkt in verhouding tot hun eigen verleden toch ook wat veilig. Komt vooral door de wat klinische (digitale) benadering van de productie en het feit dat de synthesizer duidelijk de overhand heeft in de muziek. Bij de eerste luisterbeurten groeit heel even de angst dat Dead Can Dance voorbij gestreefd is door andere bands. De volgers van het door hen gecreëerde genre. “Anastasis” weet echter na verloop van tijd te groeien en onder de huid te kruipen. Zo is opener ’Children Of The Sun’ in eerste instantie een leuke voortzetting van het solowerk van Brendan Perry. Later blijft juist het refrein van dit nummer in de hoofd van de luisteraar meezingen. Net als overigens het refrein van het, ook door Brendan gezongen, lichtvoetige ’Opium’. ‘Anabis‘ en ‘Agape’ zijn typische Dead Can Dance nummers waarin zangeres Lisa Gerrard mag excelleren. ‘Kiko’ grijpt in alle eenvoud terug op een typisch Griekse melodie (zie ook de inspiratie bij de naam “Anastasis”. De Griekse naam voor wederopstanding). Mis gaat het even bij het Schots aandoende ‘Return Of The She-King’ waarin de, toch indrukwekkende, stem van Lisa Gerrard een wat moeilijke start maakt. Dit wordt echter ruimschoots gecompenseerd door de omslag in het nummer en de samenzang van beide grootheden. Het rustige, met passie gezongen, ‘All In Good Time’ sluit “Anastasis” mooi af. Het moet gezegd, Brendan weet hierin de juiste noot te raken zoals hij eigenlijk dit hele album weet te doen. Het is ook het nummer met de grootste afwijking van de rest. Minder bombastisch en langzamer in tempo. Niet het meeslepende meesterwerk dat de fan hoopte (daarvoor is de muzikale benadering voor DCD begrippen iets te eendimensionaal), maar wel een bewijs dat de meesters het niet verleerd zijn.