De vijfmansformatie Dead City Ruins komt uit Australië maar heeft voor mijn gevoel vooral overeenkomsten met Noordamerikaanse bands als Monster Truck: catchy hardrock met flink aangezette lage tonen. Mötley Crüe op steroïden, zo je wilt. Bij het derde album Shockwave zijn er twee dingen veranderd die de band nog een treetje hoger brengen: de zanger en de producer.
De nieuwe zanger Steve Welsh is vooral bekend van zijn eigen YouTubekanaal, waarop hij onder andere covers-in-de-stijl-van-een-andere-band heeft staan. Die zijn dan ook wel erg goed. Luister maar eens zijn versie van Nirvana’s Come As You Are in de stijl van Weezer. Voor Dead City Ruins is blijkt een prima zanger. In de basis is de zang bluesy, maar met veel volume en op gezette tijden een indrukwekkende schreeuw.
De nieuwe producer (en mixer) bij dit album was Machine, ofwel Gene Freeman, die eerder bij Crobot, Lamb Of God en Clutch achter de knoppen zat. (En, heel verrassend, ook bij überproggers King Crimson en diverse andere projecten van leden daarvan.) En het moet gezegd, het klinkt allemaal ge-wel-dig.
De twaalf songs – met maar eentje die de vier minuten overschrijdt – bevatten alle clichés uit de pretrock. Ze zijn meestal up-tempo, hebben het geluidsbeeld vullende gitaarakoorden in de riffs, met natuurlijk (redelijk Slashiaanse) gitaarsolo’s, een galopperende ritmesectie en songs die tot in de puntjes afgewerkt zijn, alsmede teksten over auto’s en vrouwen in meebrulrefreinen en -koortjes. De stijl van Welsh doet me, mede door de manier waarop de koortjes eronder zitten, soms aan Def Leppard denken, waar hij op andere momenten een stuk steviger uit de hoek komt. Natuurlijk is het in het genre verplicht om een paar keer gas terug te nemen in trage beukers en in ballads. Vaak is dat ook soort lakmoesproef in dit genre. En ook daar slagen ze met vlag en wimpel. Rain heeft een naderende-cowboy-in-de-verte-intro, maar krijgt door de Layne Staley-achtige zang een verrassend alternatief tintje. Het laat nogmaals horen hoe veelzijdig Welsh is.
Dit is gewoon een hele goede rockband. Wat heet: het is misschien wel de leukste Australische hardrockband van de laatste jaren. Ze zullen geen genre verder oprekken, maar ik geloof dat ze daar niet om malen. Ik ook niet trouwens. Airgitaarplaatje, dit.