De nieuwe band is in de eerste plaats een ode aan de agressieve en meestal ook politiek geladen hardcorepunk van de jaren ’80 en ‘90, zoals The Accüsed en Siege. Producer Ross Robinson (Sepultura, Slipknot, …) mocht alles in goede banen leiden.
Patton mocht alle reeds opgenomen tracks opnieuw inzingen en herschreef in één moeite ook de teksten. Maar voorts hield hij zich, net als de rest van de band, strak aan het concept en dat werkt meestal het beste. Als hij zichzelf en zijn experimenteerdrift wegcijfert, zoals hij ook doet bij Faith No More, komen zijn talent en zijn meerwaarde het duidelijkst bovendrijven. Als Dead Cross niet vooraf had beslist welke weg ze wilden inslaan, waren ze vast bij een minder samenhangend groepsgeluid uitgekomen.
Patton’s stem en teksten vormen echt wel een meerwaarde voor Dead Cross. Samen met Dave Lombardo geeft hij een soms subtiele, dan weer overduidelijke metal-toets aan het groepsgeluid. Daardoor klinkt de hardcore-basis van de Retox-tandem Crain-Pearson net iets agressiever, sneller, brutaler en harder. Een beetje de Dead Kennedy’s die in een blinde furie thrash-metal omarmen.
Het is smullen van songtitels als Grave Slave, Gag Reflex, Obedience School, Church Of The Motherfuckers en Divine Filth. Ook de teksten zijn Patton op z’n best. Het is jammer dat er geen tekstvel bij het album zelf steekt, maar gelukkig biedt het internet hiervoor uitkomst.
De Bauhaus-cover Bela Lugosi’s Dead is halfweg het album een welkom rustpunt. Een adempauze die je als luisteraar nog eens doet beseffen hoe hard en diep dit mes snijdt. De heel directe en brutale muziek is een perfecte afspiegeling van Patton’s teksten, met heel wat onderhuidse en openlijke kritiek op het Amerika van president Trump.
Dat inhoudelijke aspect kwam nog eens extra naar voor bij één van de eerste optredens van de band, waar Dead Cross samen met voormalig Dead Kennedy’s-zanger Jello Biafra de klassieker Nazi Punks Fuck Off omvormde tot Nazi Trumps Fuck Off. Beelden daarvan vind je makkelijk op YouTube.
Dat inhoudelijke aspect, met vooral woede, frustratie en ontgoocheling, is ook de enige kanttekening bij dit uitstekende album. Kan Dead Cross dit debuut nog evenaren of overtreffen als bv. Trump morgen zou aftreden. Of brengen ze nog zo’n mokerslag uit als die straks herverkozen wordt? Je kan je ook afvragen waarom getalenteerde musici als Patton en Lombardo de verkiezing van een snoeshaan als Trump nodig hebben om (eindelijk) nog eens keihard muzikaal toe slaan, maar voorlopig is het nog even genieten van dit splijtende debuut. Mike Patton for president! En snel!