Dead End Finland – Inter Vivos

Oorspronkelijk opereerde Dead End Finland in het deathmetalgenre, maar gaandeweg hebben ze symfonische en elektronische elementen toegevoegd aan het geluid van de band. Op het vierde album Inter Vivos is dat goed hoorbaar en zorgt ervoor dat kracht, melodie en melancholie hand in hand gaan.
Dit is voornamelijk hoorbaar in de eerste helft van het album. Dat zorgt in de opener Deathbed voor een constante spanningsopbouw die gevoed wordt door een stuwende ritmesectie en geregeld uitmondt in strakke riffs en flinke gruntpartijen van Mikko Virtanen die daarnaast overtuigt met zijn clean vocals. Alsof het niets is. De elektronische elementen zijn hoorbaar aanwezig maar domineren niet. Daarvoor moet je naar de compositie My Pain waar de elektronica meer naar de voorgrond is neergezet en ergens terug doet grijpen aan de stijl uit de jaren tachtig, maar dan wel met een flinke portie metal er doorheen gejaagd. Closer To Extinction ligt meer in het straatje van Deathbed. De compositie heeft een heerlijke intense vibe en bevat een sterk refrein dat de herkenbaarheid steeds naar voren brengt. Alles past als een puzzel in elkaar en het keyboardspel van Jarno Hänninen geeft het geheel meer diepte en vult het decor verder in. Gaandeweg de compositie bemerk ik dat het geluid van Dead End Finland hier sterke overeenkomsten heeft met de collega’s van Soilwork en Amorphis en dat verklaart zeker waarom Closer To Extinction me zozeer aanspreekt.
De melancholie krijgt meer voet aan de bodem in het meer gevoelige Lifelong Tragedy. De zang van Mikko past mooi in het langzame karakter dat mede gevoed wordt door het volle geluid in Lifelong Tragedy. Innemend is zeker ook Dark Horizon dat wel in het verlengde ligt van Lifelong Tragedy of de afsluiter In Memoriam. Een compositie waarin melancholie ook gedefinieerd kan worden als gevoelig.
Na het soort Twilightachtige tussenspel in Dead Calm verandert het geluid enigszins op het album. Een licht industriële beat legt de basis voor War Forevermore. Een compositie waarin Dead End Finland zich terecht afvraagt waar het voeren van oorlog nu eigenlijk goed voor is. De elektronische elementen komen meer naar voren en een symfonische achtergrond geeft het geheel wat onheilspellends terwijl Mikko vanuit clean vocals en grunts de spanning bepaalt. Het is vooral meer afwijkend dan de eerste helft van het album doordat de melodie in al zijn kracht zo verdraaid toegankelijk is en gemakkelijk blijft hangen.
Naar het einde toe ligt Born Hollow er ergens tussenin. Het heeft de krachtige uitstraling maar zeker ook de meer toegankelijke elementen en ik kan alleen maar vaststellen dat Dead End Finland met Inter Vivos een dijk van een album heeft neergezet. De tien composities spreken aan, liggen goed in het gehoor en bieden een mooie afwisseling van alle elementen die in de eerste alinea’s zijn besproken. Liefhebbers van Amorphis en Soilwork kunnen dit album blindelings aan hun collectie toevoegen.