In 2020 kwam Dead End Finland met het album Inter Vivos op de proppen. Dit vierde album van de band wist mijn interesse te wekken en ik was dus blij verrast toen het vijfde album Victory op mijn pad kwam.
Het viertal heeft sinds de oprichting in 2007 ongewijzigd de bezetting gevormd van Dead End Finland en hoewel ze vanuit het deathmetalgenre startten, is het geluid meer doorspekt met andere (sub)genres en ook op Victory zorgt dit ervoor dat het geluid vol en rijk aanwezig is in de tien nieuwe composities.
Elementen uit de industriële metal zijn het begin van Northern Winds. De stevige beat zorgt ervoor dat het geheel lekker ‘dansbaar’ is. Maar Northern Winds heeft door de nodige tempowisselingen meer in zich dan zomaar een leuk liedje. De zang van Mikko Virtanen is, net als op Inter Vivos erg aansprekend. Moeiteloos weet hij over te schakelen naar emotionele of meer krachtige stukken. De combi van melodie, kracht en zangstijl zorgt ervoor dat de muziek van Dead End Finland veelal raakvlakken heeft met een band als Soilwork. Wounded & Bleeding is daar een voorbeeld van. In één compositie krijgen piano, melodie en zwaar grof stemgebruik het voor elkaar om je te pakken. Andere composities die aan Wounded & Bleeding gelinkt zijn, zijn In The Dark en Delusions Of Grandeur. Bij In The Dark beweegt het dan ook weer richting The Night Flight Orchestra, terwijl Delusions Of Grandeur met de gothische inslag weer een ander gevoel oproept. In alles is duidelijk dat Dead End Finland melodie en kracht goed weten te combineren op een natuurlijke manier.
Het karakter dat het album met zich meebrengt, wordt mede gecreëerd door het toetsenspel van Jarno Hänninen. In Heavy Rain wordt de keyboard prominent ingezet en dat biedt een mooi contrast met de zware basis die eronder ligt. Verder krijgt Jarno extra credits in Bound To Be Reborn. Het is ook de compositie die naast de eerder genoemde muziekinvloeden sterk terug grijpt naar de elektronische jaren tachtigmuziek. Absoluut niet gehinderd door enige grenzen, weet Dead End Finland alles in een mooie stoofpot te stoppen wat uiteindelijk geen complexe grijze brij wordt, maar lekkere composities die aanspreken.
Het klinkt allemaal uitstekend. Gemakkelijk in Beyond The Distance en gevoelig in de powerballad Up So High, Down So Low dat volgt op de klassieke interlude Kaamos. Up So High, Down So Low heeft een laag tempo, een indrukwekkend geluid en neigt in alles naar de gevoelige kant van Dead End Finland. Het stemgeluid van Mikko doet me steeds denken aan de band Blancmange en dat krachtige, enigszins ingetogen geluid past heel mooi hoewel deze powerballad ook een stuk stevige grunt in zich heeft.
Victory is een fijn vervolg op Inter Vivos. Dead End Finland weet ook op dit album grenzen te doorbreken, van vele walletjes te eten en het uiteindelijk smakelijk te serveren.