Dead Man's Eyes – Words Of Prey

Dead Man’s Eyes. De bandnaam geeft het al voor een goed stuk weg. Als dit geen metal is, wordt het een sinister album. En het is geen metal. Albumtitel Words Of Prey doet er nog een schepje bovenop. Maar vooral: elke track van dit album heeft een luguber randje. Soms expliciet, soms maar als een rouwbandje dat eromheen zit.
 
Metal is het dus niet. Het label zet dit weg als psychedelische indierock, maar dat telt maar voluit voor een paar tracks. Er staan net zo goed psychedelische uitstapjes naar blues (op Be Good), honky tonk (op What Are You Waiting For) en funeral-folk (Two Dozen Eyes) op Words Of Prey. Het label schuift voorts nogal populaire bands als Tame Impala, Black Mountain en Band Of Skulls naar voren als referenties, maar net zo goed neem je daarvoor Wooden Shjips, Palerider, Kristin Hersh, Wilco, 16 Horsepower, Willard Grant Conspiracy, Brian Jonestown Massacre, (het Franse) Mantra of Low.
 
Retro-psychelic rock met een sinister randje is dan toch maar de gemeenschappelijke noemer van deze Words Of Prey. Maar daar zijn deze Duitsers dan weer wel heel goed in. Meesters in de sfeerzetting. Instant kippenvel, maar dan van onbehagen. Muzikaal helemaal de vibe van de sixties en seventies, maar dan niet zonnig en zomers, maar eerder bewolkt en herfstig. Een beetje de laatste trek aan de joint voor het onweer losbarst, zo klinkt deze Dead Man’s Eyes.