Psych-rock, eind zestigerjaren invloeden, maar ook lompe, dreinende stoner, ze kunnen allemaal opduiken in de muziek van Dead Meadow. De band weet in ieder geval al vijfentwintig jaar zeer smaakvolle, intense albums af te leveren, waarbij in gedachten de waterstofprojecties te zien zijn en een kreet als “Love and Peace” altijd op momenten om de hoek komt kijken.
Toch heeft de band zelf nogal stormachtige tijden achter de rug. Bassist Steve Kille is vorig jaar overleden. Voyager To Voyager is dan ook een eerbetoon aan het voormalige bandlid. Het is net alsof de gebeurtenissen van de laatste tijd, nog een intenser karakter aan de nummers hebben meegegeven. De muziek van Dead Meadow kon altijd al bij vlagen behoorlijk binnenkomen bij mij, maar deze plaat kan je soms echt behoorlijk meesleuren in zijn muzikale trips. Vooral binnen de stoner scene is deze psych component toegepast door heel veel bands, maar Dead Meadow heeft deze vorm van muzikale expressie wel heel erg verfijnd eigen gemaakt. Meestal zit die kracht van dat beetje extra in hele kleine dingen. Vooral de gitaar kan in mijn ogen zo’n fijn oog voor detail hebben. Vaak toch echt wel precies de goede keuze voor een ingetrapt heerlijk psychedelisch effectpedaal met precies de passende instellingen, die uit de tenen, ietwat “kromme”, maar heerlijk wringende noten in bijvoorbeeld de solo van A Wave Away, de timing van zo’n funky accent in de aanslag van A Question Of Will; allemaal van die extra’s die de slagroom op de taart zijn. Maar ja, de gitaar kan dit niet op zo’n manier doen, als de basis hiervoor niet helemaal precies goed is; het geheel moet toch gewoon kloppen. En dat doet het hier (weer). Voyager To Voyager is weer een heel fijne plaat en waardig eerbetoon aan Steve Kille.