Dead Shape Figure – Cacoëthes

Met Opus Victoria liet Dead Shape Figure in 2013 een positieve indruk achter bij mij. Het nieuwe album Cacoëthes is een fraai vervolg hierop. De muziek van de band spreekt mij zo aan omdat de band diverse muziekstijlen stiekem weten te vermengen in aanstekelijke composities die zeer eigentijds zijn, maar ook wat elementen uit de vorige eeuw bevatten.
Met een hiaat van vijf jaar is de titel Cacoëthes ergens wat eigenaardig. Cacoëthes betekent vrij vertaald een ongeneesbare drang. Wat Dead Shape Figure betreft ben ik wel blij dat er binnen de band een cacoëthes is om muziek te (blijven) maken, want ook dit album dat sterk in het verlengde ligt van Opus Victoria qua geluid, is prettig om meermalen te horen.
De epische start van het album boeit meteen en loopt over in The Last Of The Bearing Beats met koorgezang dat sterk wordt overgenomen door een nogal thrashymelodielijn waarin de strot van Galzi Kallio goed gedijt. In Switchblade Storm wordt het tempo lekker opgevoerd en staat het riffgeluid van Juhani Ilari Flinck en Niki Jurmu als een rots in de woelige branding terwijl de ritmesectie onophoudelijk door blijft beuken.  Bolt Of Chaos And Creation is de tweesplitsing waarop Dead Shape Figure the metal van vandaag weet te combineren met de stevige rock uit de jaren tachtig. Iets dat in For Further Loss meer body krijgt. Opvallend is het strakke drumwerk van Mohkis en de raggende riffs die het ritme ondersteunen. Er liggen kleine veranderingen in het ritme en goede bruggetjes die de diverse onderdelen van de compositie netjes met elkaar verbinden. De rock uit de jaren tachtig zoals The Sisters Of Mercy of The Mission deze wisten neer te zetten, komt mooi naar voren en maakt deze ouwe rocker wel blij. Naar het einde toe krijgt de compositie een extra orkestrale ondersteuning en dat past uitstekend binnen de setting. In een aardig gangbaar rockritme gaat de trein verder in Liberticide waarbij de invloed van de jaren tachtig er weer dik bovenop ligt.
De band vervolgt in een meer metalsetting met het uptempo Stange Light Pulsate. Het lijkt erop of drummer Mohkis op een peper is gaan zitten in deze krachtige compositie waarin het basgeluid van Ari Niemi even goed naar voren wordt gehaald. Wat daarop volgt is een groovend stuk muziek met een Limp Bizkitaccent. Nogmaals laat Ari Niemi zijn bas even flink funky floreren om daarna met de groep melodieus verder te grooven om naar het einde van het album met In No Esteem en For The Sullen Souls het album in rockstijl af te sluiten. Vooral For The Sullen Souls heeft een sterke heavymetalsound waarin Lordi en In Flames elkaar ontmoeten in een goed geluid.  De compositie is daarbij doorspekt met groovy en funky stukjes, een lekkere breakdown die gevolgd wordt door een gitaarsolo en een alleraardigst gevoelig stukje gitaarspel.
Dead Shape Figure weet ook op Cacoëthes de metal van nu en de rock van weleer te combineren tot een alleraardigst stuk muziek. Cacoëthes is daarmee een mooie en waardige opvolger van Opus Victoria. Het was het wachten wel waard.