Het geheel gaat rustig van start in The Phantom Deceit. Tenminste…..de vaart zit er al wel meteen in, maar het ligt nog niet echt op de voorgrond. Het gitaarspel van Seppo Nummela en Juhani Flinck zwelt aan en drummer Ville Sahakangas voert het tempo even flink op. Hoewel de deathmetal niet vreemd is voor Dead Shape Figure is hier toch sprake van een lekkere thrashmetalriff die zijn weg al gauw heeft gevonden en waarop zanger Galzi alleen maar mee hoeft te surfen. Het is de uitvalsbasis voor kleine ritme- en stijluitstapjes en dat is eigenlijk wel kenmerkend voor de hele EP.
In Portrait Of A Dogmatic Idiocy laat Dead Shape Figure ook zeker blijken dat ze meer kunnen dan strakke thrash-/deathmetal spelen. Het begint allemaal lekker rustig maar ook hier gaat al snel de deksel van de pan om de kracht te laten ontsnappen. De compositie is gezegend met een fraaie gitaarmelodie die afgewisseld wordt met groovy riffs en zodoende het geheel verdraaid interessant houden. Bassist Neissu en drummer Ville houden de vaart er goed in en stimuleren de rest om hierin te volgen. Maar het is de veelzijdigheid die de aandacht blijft vragen.
Ook in Firebreather krijg je de gelegenheid om even op adem te komen voordat de band los gaat. Dit keer is het vrij toegankelijk wat de klok slaat. Het lijkt enigszins op een thrashversie van Lordi en dat komt mede door de zang van Galzi in Firebreather. Zijn zang is bepalend hoewel de vette riff die zich in de basis heeft verschanst soms naar de voorgrond treedt. Het drumgeluid zorgt met het volle geluid voor een krachtige ervaring en na een dikke groove schuwt Dead Shape Figure het niet om zelfs wat dubstepelementen te verwerken in het geheel. Een leuke wending in de compositie die fris en verrassend de aandacht vraagt.
Stupidity Breeds False Idols is een waarheid als een koe en Dead Shape Figure zet dit muzikaal neer in een toegankelijke compositie. Het is puur metal dat je voorgeschoteld krijgt. Geen poespas. We hebben soms niet meer nodig dan een sterke riff, een pompende bas, een voortvarend ritme en een gemakkelijk zangmelodie. Halverwege wordt het geheel samengevoegd tot een vette zware groove die gevolgd wordt door een lekkere snerpsolo waarbij de snelheid ook toeneemt. Uiteindelijk eindigt het gewoon vanuit de basis uit het begin.
Refinement Of Hatred is dus het eerst deel van een trilogie en het bevalt wel weer. Ik heb het idee dat er minder deathmetalinvloeden aanwezig zijn dan op de voorgaande albums en dat het geluid meer naar de thrashmetal is geschoven. Maar daar heb ik geen moeite mee. Het is nu wachten op deel twee.