Op 19 april komt Elegy uit via Profound Lore Records, het derde album van de Texaanse blackmetal/postrock band Dead To A Dying World. Op deze plaat wordt duidelijk waarom muziek escapisme is. Voor heel even ben je niet in de trein naar je werk, of op de loopband in de sportschool. Je bent de enige levende persoon op een Aarde die door de mensheid en al zijn gebreken, in één groot woestijnlandschap is veranderd.
Dead To A Dying World moet een grote repetitieruimte hebben want ze zijn met z’n zevenen; twee gitaristen, oprichter Sean Mehl en James Magruder, twee zangers (Mike Yeager en Heidi Moore), drummer Josh Dawkins, basgitarist John Schiller en violiste Eva Vonne. In een kleine 50 minuten neemt deze band je mee door het landschap op de albumhoes (prachtig artwork van Samantha Muljat). Mistige bergtoppen, houten hutjes, watervallen, rotsachtige landschappen, besneeuwde bergen, noem het maar op. de muziek vertelt echt een verhaal en dat hoor je en voel je door de viool en de cello die net dat extra (Godspeed You! Black Emperor) sfeertje toevoegen. Het maakt dit album een plezier om naar te luisteren. Nog meer atmosfeer wordt toegevoegd door de vocals van Dylan Desmond de bassist/zanger van Bell Witch en Jarboe de ex-zangeres van noise/drone band Swans. Thor Harris, de percussionist en vibrafoonspeler van Swans draagt ook zijn steentje bij waardoor je hier en daar een soort bel hoort ( de man is kunstenaar en maakt zijn instrumenten zelf). Één van de mooiste nummers is Empty Hands, Hollow Hymns, een episch nummer van 11 minuten dat je gegarandeerd kippenvel bezorgd. Dat nummer wordt alleen maar nog mooier als je het gehele album hoort. Naast epische metalnummers, wordt er ook een beetje gas teruggenomen, waardoor de atmosfeer wat wordt opgeschroefd. Hewn from Falling Water is een magistraal nummer door de samenzang. Slotnummer Of Moss And Stone is pure cinema, je ziet een lege aarde, een woestijn waar een mens doorheen sjokt die langzaam zijn laatste adem uitblaast. Omkijken heeft geen zin meer. Hij doet zijn ogen dicht en sterft, terwijl Jarboe hem toezingt.
Conclusie: Elegy is een plaat die je complete aandacht verdiend. Hoe meer je ernaar luistert hoe duidelijker het verhaal wordt en hoe meer prachtige instrumentatie je ontdekt. Dead To A Dying World heeft een bloedmooi conceptalbum gemaakt. Hulde.
Op een schaal van 1 tot 10:
9.5