Opmerkelijk is het stemgeluid van Nils. Ik schop waarschijnlijk tegen een heilig huisje wanneer ik de sfeer van het nummer én zijn stemgeluid enige vergelijkingen mag geven met de beginjaren van Joe Jackson. Bijna kenmerkend voor de composities op Illusions is het feit dat de band goed toewerkt naar diverse hoogtepunten. In The Progressionist is dat duidelijk, terwijl daarbij de afzonderlijke bandleden voldoende ruimte krijgen binnen de gehele opbouw. Ook in titelnummer Illusions weten ze die opbouw mooi uit te bouwen. Vanuit slechts zang en gitaar bouwt de spanning ook hier langzaam op om telkens weer terug te keren naar de fragiele basis van het nummer. Dat Deanmoore ook heftig uit de hoek kan komen uit zich in Waves, dat fris en heftig klinkt, en in Untouchable, waarin een onregelmatig ritme je scherp houdt bij het luisteren. Slotstuk Superimposter is een twee-sporen-beleid. De wat trage zang figureert bijzonder fraai in een opzwepend muzikaal décor dat de toon zet voor dit nummer.
Ik hoop van harte dat Illusions een voorbode is voor een full-length-album van deze band uit het oosten van het land. Den Diek in Lichtenvoorde mag in zijn handjes klappen dat Deanmoore deze zaal heeft uitverkoren om op 21 februari de cd te presenteren.