Death Angel – The Evil Divide

Death Angel was niet één van de bands die bij de Big Four hoorde. Na drie decennia is dat, achteraf gezien, wel wat vreemd en hadden de Big Four makkelijk als de Big Five door het concertleven kunnen gaan. Feit is wel dat de band na dertig jaar (met een pauze aan het eind van de twintigste eeuw) met het nieuwe album The Evil Divide laat horen dat ze niet onderschat mogen worden en nog altijd fier en sterk aan het front staan. De bezetting die de laatste drie albums constant is, laat op The Evil Divide een band horen die ondertussen strak op elkaar ingespeeld is. Nog altijd gretig en spelend alsof dit hun laatste album zou kunnen zijn. Of zoals Mark Osegueda het verwoord: “We’re always striving for moren and put everything into it until our bodies give out.”
Die gretigheid komt sterk naar voren in The Moth waarin keiharde thrash wordt gespeeld met een sterk basgeluid van Damien Sisson. Het geluid is toegankelijk, snel en vertrouwd. Gitaristen Rob Cavestany en Ted Aguilar weten als geen ander de sirenesolo in het nummer te verwerken, terwijl de basisriff voor snelheid blijft zorgen. In The Moth voegt Rob met zijn stemgeluid een laag toe aan het totale geluid, terwijl Mark Osegueda met zijn strot aan de basis van het nummer timmert. Maar ook Cause The Alarm, Let The Pieces Fall en The Electric Cell getuigen van gretigheid. In The Electric Cell klinkt zanger Mark eveneens sterk. Gitaartechnisch is het genieten van de sfeer die het duo weet neer te zetten.  Ook hier zorgen de melodieuze (gangbare) stukken voor een gevarieerd doch kenmerkend geluid van de band en laat drummer Will Caroll stevig van zich horen in strak drumwerk. Daarbij kom ik al gauw bij het fullpowernummer Hell To Pay. Zelf vind ik het heerlijk wanneer een nummer start met een snel pompend ritme en een ferme gitaarsolo daar bovenop. Je hebt me meteen te pakken met zo’n aanpak van een nummer. Een nummer dat trouwens een goede groove kent. Die groove is misschien wel kenmerkend voor het thrashgeluid dat Death Angel tentoon stelt. Je zou het ook als melodie kunnen omschrijven. Een factor die Breakaway siert en een goede combi vormt in het thrashgeluid van de band. Een ander opvallend nummer qua melodie is Lost. Het is een nummer opvalt en door de melodieuze en karaktervolle inslag een bijzondere plaats inneemt op het album.
The Evil Divide is daarmee een prachtig nieuw hoofdstuk in de carrière van de band, waarvan het onbegrijpelijk is dat we ze niet op de festivals zien. The Evil Divide omvat alle hoeken van de thrash. Het gitaarspel is enerzijds hard en raast als een raggende riff als een rode draad door het nummer in It Can’t Be This, anderzijds is het mooi en gevoelig en werkt het naar snelle solo’s (Father Of Lies en Hatred United , United Hate) gevuld met hoge tonen die menige vulling in mijn gebit laat rammelen of naar een akoestisch stuk leidt. Daarbij is het basgeluid van Damien Sissons lekker fel aanwezig en vormen de vijf heren een thrashcollectief dat als voorbeeld kan dienen voor menig band.
The Evil Divide is gewoon een puik stuk werk en verdient de volledige aandacht.