Death Destruction – II

Geloof je in reïncarnatie? Wanneer je de geschiedenis van Death Destruction bekijkt, waarschijnlijk wel. Hoewel een vergelijking met een phoenix ook op zij plaats zou zijn. De ex-leden van Evergrey, Fredrik Larsson (bas) en Jonas Ekdahl (drums) en Henrik Danhage (gitaar), moesten op cruciale momenten afscheid nemen van zanger Jimmie Strimell, de manager van de band en de booking-agent. Ze bleven echter niet bij de pakken neerzitten en vonden in Tony Jelencovich (Tony JJ) de geschikte brulboei voor het stevige geluid dat de band produceert.
De tweede cd, simpelweg II getiteld, werd al rap opgenomen en dit jaar staan de heren in het voorprogramma van Machine Head in Zweden. De eerste indruk op de cd is voor mij nu wel bepalend. Openingsnummer Divine Justice biedt voldoende perspectief. Death Destruction laat horen waar het voor staat. Een aan Pantera gerelateerd geluid bepaalt de sound in dit nummer. In de single Money, Blood, Crucifixus hakken de vier heren met hetzelfde bijltje. De groove die echter onder het nummer ligt, zou ook bij KoRn goed op zijn plaats zijn. Een combinatie van invloeden die bijvoorbeeld ook in het nummer Taste The Mud naar voren komt. Tony JJ klinkt zelfs wat als Jonathan Davis. Wat donkerder van aard is Dead Pilot en zeker ook Towards The Light. Laatstgenoemd nummer wijkt wat af van het ‘standaar’ geluid van de band, maar ik betrap me erop dat juist dit nummer onbewust al hele dagen in mijn hoofd zit. Anders is ook het nummer Epilogue. De bijna gesproken tekst van Tony wordt heerlijk ondersteund door een opvallend drumritme dat het nummer voortstuwt. Ook de bas kan dit voor elkaar krijgen, zoals in de afsluiter Insane Stays Sane. Het tempo wordt nog even flink opgevoerd. Bovenop de chemische reactie van drum en basgitaar krijgt de gitaar even heerlijk de ruimte om te excelleren. En niet alleen in dit nummer. In het Sabbathtemponummer I Promised You Nothing jengelt de gitaar ook de nodige noten uit de lucht. Dat IPYN niet het enige nummer is dat een traag tempo heeft, wordt duidelijk in Give It A Try. Naast Divine Justice en Money, Blood, Crucifixus wil ik uiteindelijk nog even stil staan bij de nummers I Am The Plague en Set The Sail. Keiharde, ontzettend goede nummers waarvan Hellyeah de nodige concurrentie ondervindt.
Death Destruction grooved, beukt en bonkt muzikaal een flink eind op weg terwijl Tony JJ tekstueel gromt, bromt en brult. II is een heerlijke plaat geworden waar je op los kunt gaan, maar waar je ook geserveerd wordt op wat alternatieve verrassende nummers zonder de groove te verliezen.