Death Star Discotheque – Death Star Discotheque

Er zijn genoeg Nederlandse muzikanten die mij weten te bekoren met hun muziek en die een podium verdienen. Maar er zijn er twee die nogal eigenzinnig die te werk gaan en, buiten mijn comfortzone, bijna altijd een gevoelige snaar weten te raken. De eerste is Daan van Eijndhoven die met zijn project Sturp de nodige aantrekkelijke albums heeft neergezet. Altijd anders, altijd fris.
De tweede is Michel Geelen (die actief is in Eindhoven). Al een aantal jaar weet hij met zijn The Galactic Lo-fi Orchestra prachtige popliedjes in een lo-fi concept uit te brengen. Als drummer is hij ook actief in Big Lake Tiny dat mij weer net iets teveel buiten mijn comfortzone brengt. Michel is van vele markten thuis en met Death Star Discotheque klopt hij weer eens aan mijn deur. Dit keer geen ‘popliedjes’, geen Americana/country, maar een indie post-punkband die een EP met vijf composities uitbrengt.
Zoals ook bij The Galactic Lo-fi Orchestra vraagt de EP even wat tijd om mijn neuronen dezelfde kant op te krijgen, maar eenmaal het geval kan ik genieten van het karakter van de EP. Ik moet zeggen dat het sterk in het verlengde ligt van The Galactic Lo-fi Orchestra maar dan de stevige kant ervan. Faster spreekt daarmee aan. Vooral door het sterke distortiongeluid en het vervormde stemgeluid. Qua intensiteit (en tijdsduur) is Photo de compositie met het meeste punkgevoel. Strak, sterk en kort.
Again start lief op een lo-fi-basis maar het bouwt zich geleidelijk op tot een fraaie compositie waarin duidelijk wordt dat Death Star Discotheque precies weet hoe je een compositie moet schrijven en neer kan zetten. Door het wat lagere tempo en de zweem van distortion moet ik sterk denken aan The Jesus And Mary Chain. Heerlijk is hoe de coupletten en de refreinen zijn neergezet. Het klopt hier helemaal.
Het is, tijdstechnisch, niet zo’n grote stap van The Jesus And Mary Chain naar de new-wave uit de vorige eeuw. En juist dat new-wave-gevoel komt door het gitaargebruik in Wasted sterk naar voren. Falling is de afsluiter en ligt mooi in het verlengde van wat ik tot dusver heb gehoord. Het is voornamelijk Roelof die met zijn drumwerk de aandacht opeist en het gitaargeluid van Eugene en Michel fraai versterkt. Door dit samenspel is het niet eens opvallend dat de basgitaar in het geluid ontbreekt.
En zo flikt Michel het alweer. Ik moet me er altijd weer even aanzetten, maar weet ook dat ik na een aantal luisterbeurten lichtelijk verknocht raak aan het geluid op de EP. Zo dus ook met Death Star Discotheque dat in vijf composities laat horen waar ze voor staan. En met vijf composities is het een heerlijk tussendoortje.