Screaming Mad Dee Calhoun is uiteraard de centrale figuur op Go To The Devil. Hij speelt gitaar en zingt vooral de pannen van het dak. Hij heeft een stem als een klok en kan vocaal een song echt dragen. Bovendien is hij een bovengemiddelde songschrijver. Strachan beperkt zich tot de bas, maar met z’n tweetjes en zelfs zonder drums kunnen ze toch een volle sound neerzetten.
Op Go To The Devil hoor je donkere, lo-fi-, southern bluesrock. Er staat niet één vrolijke noot op het album. God en de duivel spelen een hoofdrol en de ondertoon is die van de teloorgang van het Amerikaanse platteland. Om het donkere plaatje helemaal rond te hebben, heeft de bebaarde Amerikaan ook nog eens weinig geluk in de liefde. Calhoun schreeuwt en zingt alle miserie van zich af en dat werkt ook voor de luisteraar louterend.
Doommetal zoals die van Iron Man vind je dus niet op Go To The Devil. Wel neemt Dee Calhoun’s je met zijn krachtige stem op sleeptouw langs het verlies van de liefde, de hoop en zijn geloof. Je kan ook het boek (met dezelfde naam als de single Jesus, The Devil, The Deed) kopen dat de zanger vorig jaar uitbracht en dat het meer uitgewerkte verhaal achter de lyrics vertelt.
Fans van WhiskeyDick of Seasick Steve zullen deze Screamin Mad Dee Calhoun snel in hun hart sluiten. Volgende maand komt het duo naar Europa voor een reeks optredens.