Dee Calhoun – Godless

Dee Calhoun, de laatste zanger van de legendarische Amerikaanse doommetalband Iron Man, heeft zopas zijn derde solo-album uitgebracht. Daarvoor kreeg hij, net als op Go To The Devil, opnieuw de hulp van Iron Man-bassist Louis Strachan en nu ook van zijn eigen zoon, Robert Little ‘Houn Calhoun.
 
Screaming Mad Dee Calhoun zelf is nog steeds de centrale figuur op het nieuwe album Godless. Hij speelt gitaar en zingt vooral de pannen van het dak. Hij heeft een stem als een klok en kan vocaal een song echt dragen, zoals hij dat deed bij Iron Man. Bovendien is hij een bovengemiddelde songschrijver. Strachan beperkt zich tot de bas, maar met z’n tweetjes kunnen ze toch een volle sound en een donkere sound neerzetten. Zoon Robert beperkt zijn bijdrage tot wat schaarse percussie en backing vocals. De bedanking van de vader volgt op To My Boy. Een beetje melig in de lyrics, die track, maar dat bedekken we met de mantel der liefde. Wie zijn wij als een vader de liefde voor zijn zoon wil bezingen?
Het nieuwe album Godless ligt netjes in het verlengde van Go To The Devil, met donkere, akoestische southern bluesrock. Er staat ook nu niet één vrolijke noot op het album. God en de duivel spelen opnieuw een hoofdrol en de ondertoon is die van de teloorgang van de Amerikaanse droom. Calhoun schreeuwt en zingt alle miserie van zich af en dat werkt ook voor de luisteraar louterend.
Calhoun haalt op No Justice uit naar het Amerikaanse rechtssysteem, naar aanleiding van de vrijspraak van de moordenaar van Jim Forrester, bassist van Foghound en heel geliefd in de plaatselijke doommetal-scene. Het verraad dat Calhoun voelde bij die vrijspraak vertaalt hij exponentieel naar een veel groter, Amerikaans geheel, waardoor de lyrics net zo goed over Black Lives Matter kunnen gaan of over nog ander onrecht. En hoewel dat een heel sterke track oplevert, zijn er nog twee, drie die zelfs nog beter zijn. The Moon Says Goodbye, bijvoorbeeld.
Calhoun schittert op Godless opnieuw als een uitzonderlijk zanger en songschrijver. Op tracks als Hornswoggled en Spite Fuck hoop je ergens dat na de akoestische intro dan toch de elektrische gitaren en de drum zullen invallen, maar dat gebeurt niet. Toch zijn dat nog maar twee voorbeelden van tracks die schijnbaar makkelijk om te turnen zijn naar doommetal. We stellen dat op deze Godless vaker vast dan op Go To The Devil en we hopen dat ons geduld beloond wordt als Calhoun en Strachan op een volgend album alsnog de versterkers inpluggen.