De Foo Fighters die de Bee Gees coveren, het zal ongetwijfeld hilarische momenten opgeleverd hebben in de studio, met Dave Grohl die met een hoog stemmetje zingt. Toch is het meer dan een leuke grap. Grohl en zijn band hebben er flink wat moeite in gestoken en de covers getuigen van veel respect voor de kwaliteiten van het origineel. De Foo Fighters hadden deze tracks makkelijk om zeep kunnen helpen of de Bee Gees belachelijk kunnen maken, maar de meeste covers blijven dicht tegen het origineel, wat misschien een beetje een gemiste kans is. Er zitten – uiteraard – meer gitaren in dan in de originelen, en minder synth, maar gek veel verschil maakt dat niet in het beluisteren. De vijf Bee Gees-covers zijn daardoor tegelijk een beetje grappig en toch heel goed gedaan.
Het handvol nummers van Medicine At Midnight op de B-kant voegen niks toe aan het concept van de Dee Gees omdat ze niks te maken hebben met de Bee Gees. De live-in-de-studio-versies verschillen nauwelijks van de originelen en hebben ook niet de look feel van ‘echte’ livetracks. Waarom zijn de Dee Gees/Foo Fighters nou eigenlijk opgehouden bij vijf covers: was de pret er dan al af of hadden ze zelf door dat ze maar weinig konden toevoegen en hebben ze daarom besloten om niet ook covers te maken van Jive Talkin’, Stayin’ Alive of How Deep Is Your Love? Een mooi afgerond concept-cover-album was nog leuker geweest.
Hail Satin is een leuk hebbeding, als je ‘m nog te pakken krijgt, maar zeker geen absolute must have voor fans van de Foo Fighters (of de Bee Gees).