Deep Purple – Whoosh

Een nieuw album van oude bekenden schept altijd verwachtingen, en de nieuwe Deep Purple is daar geen uitzondering op.
Na het goed ontvangen album InFinite in 2017 was het (weer) even de vraag, zou dit dan het laatste wapenfeit van Deep Purple zijn? Maar voor de derde keer op rij neemt de band producer Bob Ezrin in de arm en komt met alweer een nieuw album. Ian Gillan, Roger Glover, Ian Paice, Steve Morse en Dor Airey gaan door met waar ze goed in zijn, het opzoeken van de grenzen van de hardrock.
Met het eerste nummer Throw My Bones start de band rustig, het is een nummer richting de bluesrock. Het nummer daarna is Drop The Weapon, een nummer dat meer uptempo en meer volume heeft. Het heeft een pakkend refrein dat de luisteraar vanaf de eerste tonen al in een strakke omhelzing pakt. De stem van Gillan klinkt nog steeds goed, er is geen slijtage te ontdekken. Steve Morse doet sterk gitaarwerk en Don Airey weet als vanouds een flinke stempel te drukken met zijn orgelspel. De baspartijen van Roger Glover en de drums van Ian Paice zorgen voor een stabiele basis.
Een nummer dat in de hedendaagse multi-culturele wereld alles met één regel uitlegt: We’re All The Same In The Dark is het volgende nummer. Nothing At All is wederom een prettig in het gehoor liggend nummer, met een lange orgelsolo aan het eind van het nummer. No Need To Shout is meer uptempo, wat steviger en kent een vrouwelijk achtergrondkoortje. Het gaat over het verkondigen van onzin aan een menigte die toch al niet luistert, en nu ook niet terwijl de redenaar op zijn kistje zijn betoog houdt. Het is duidelijk, jij bent goed en wij zitten fout, blab blah blah. Je hoeft niet te schreeuwen, ga maar weg. Het zou zo maar eens over een bepaald persoon uit de hedendaagse wereldpolitiek kunnen gaan.
Step By Step is een slepend en rustiger nummer waarbij het orgel de boventoon voert in de muzikale omlijsting. Meteen daarna gaat het flink sneller met What The What. Geen orgel deze keer, maar een indringende piano vergezeld van stevig gitaarspel en harde drumslagen. Het is een nostalgische blik in de historie. Remission Possible is een instrumentaal stuk dat overloopt in Man Alive. Het gaat over het feit dat de natuur terug slaat richting mensheid, het nummer eindigt met een man die in zijn eentje aanspoelt op het strand……..whoosh.
And The Address is wederom een instrumentaal nummer waarna het album wordt afgesloten met Dancing In My Sleep. Het instituut Deep Purple laat de wereld horen nog lang niet uitgespeeld te zijn. Goed, er zijn minder verrassingen op een nieuw album maar de kwaliteit van de nummers is wederom hoog. Dertien nummers lang weet de band te overtuigen, langzaam maar zeker. Het album Whoosh is een album dat moet groeien. Maar als het kwartje gevallen is, is het een ijzersterk album.