Johnny Cash stierf 15 jaar geleden, 12 september 2003 om precies te zijn en de Def Americans doen al een jaar of 11 een tribute aan de man in black. Zo serieus dat ze in 2013 als begeleidingsband van Tommy Cash (broertje-van) mochten optreden. Vanavond staat de jaarlijkse memorial show de derde keer in het muziekcentrum Frits Philips, na de Steentjeskerk, Klokgebouw en ooit in Dynamo waar ik er in 2009 voor de eerste keer bij was.
De aftrap is voor Björn van der Doelen en zijn Huursoldaten (ongetwijfeld een overblijfsel van zijn eerste album, “Allez Soldaat”. Wat is het toch ontzettend jammer dat het grootste gedeelte van het publiek enkel en alleen voor het bier en ouwehoeren lijkt gekomen, want van af rij twee is er weinig meer mee te krijgen van de toch wel erg fraaie teksten van de singer-song writer (zanger-songschrijver, aldus het ED, durf te kiezen zou ik zeggen). Ook de manier waarop de liederen worden geïntroduceerd en aan elkaar gekletst (wat dat betreft past het publiek dan weer wel) is een belevenis op zich. Het betoog over de prestatie maatschappij halverwege was ook bijzonder fraai met een maar al te ware moraal: “Uiteindelijk willen we helemaal geen energiezuinige doorzonwoning, maar een lekker donker knus hol met gezellige kaarsen” Met deze stichtelijke zinnen kan het publiek zich opmaken voor waar het allemaal om draait vanavond:
Liedjes van Johnny Cash! Dat zijn er nogal wat. Na vele, vele theatershows en een stuk of 11 memorial shows wordt het lastig iets origineels te doen en dit jaar is dat misschien wel de eenvoud: een set-list met heel veel liedjes. Er lopen op dit moment een tweetal theater shows (Sun Sessions en At Folsom Prison 50th Anniversary Show). Als je die een beetje mengt met een paar klassieke meebrullers, dan kom je een heel eind. Zo’n dertig nummers passeren vanavond de revue met precies die mix. De liedjes volgen elkaar in rap tempo op met hier en daar een intermezzo waarin Elco Weitering de boel aan elkaar praat. “hij heeft een stem die meer naar Cash klinkt dan die van Cash zelf”, hoor ik een bekende in het publiek zeggen. 
Dat geldt ook wel een beetje voor Kim Wolterink die de rol van June Carter vertolkt en in het derde blokje het podium betreedt. Het hoogtepunt van de avond is mijns inziens Cash’ bekendste cover Hurt, met enorm veel passie en gevoel gebracht.
Goede setting, goede sfeer en goede muziek. Alle ingrediënten voor een geslaagde avond waren er en zijn perfect samen gekomen. Geen ingewikkeld gedoe zoals in andere jaren wel eens gebeurde. Daarmee is het een van de betere memorial shows geworden die ik mee mocht maken. Op naar volgend jaar (of een showtje tussendoor).
