Slam is niet baanbrekend nieuw. Er zijn zat raakpunten met brutal death en deathcore. Gutural grunts (soms bijna pig squeals) worden gecombineerd met agressieve deathriffs, nerveuze tempowisselingen en razensnelle drums die zorgen voor een overload aan energie. Aan dat basisrecept voegen die van Defenestration nog wat fijne gitaarsolo’s toe, net als een leuke groove. Het lijkt allemaal heel eenvoudig en snel bij elkaar gejamd, maar je hoort wel dat de band bestaat uit ervaren muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn.
In tegenstelling tot de clichés over het genre zit er best wel wat variatie in de tracks en al zeker in de intro’s. Eens voorbij de intro’s wordt het voor de niet-kenners vaak al moeilijker om de tracks van elkaar te onderscheiden en ook aan de vocalen heb je daarvoor nauwelijks houvast. Sommige stukken klinken heel catchy en op andere momenten lijkt het alsof de drummer en de rest van de band elk in een andere track zitten omdat er totaal geen link is tussen de ritmes.
Dat ze zichzelf niet altijd even ernstig nemen, bewijzen ze met korte ‘interventies’ (clean en in het Nederlands, tegenover de grunts in het Engels) die soms grappig en soms gewoon plat zijn en met een albumintro die uit de film Dumb en Dumber komt. De gast-vocalisten van bevriende bands als Klysma en Kaasschaaf zorgen zuiver muzikaal voor weinig meerwaarde. De cover van Dying Fetus is wat je mag verwachten in het genre, die van Linkin Park laat weinig heel van het origineel.
De beste tracks zijn – voor mij – Brutal Smackdown en Splattered. Culpable Homicide is niet het album dat mij overtuigt om blind nog tien slam-albums te kopen, maar als ik op een festival moet kiezen tussen vijf bands die tegelijk spelen, lijkt Defenstration wel leuk voor een half uurtje fun.