Defenestration: Slam is gewoon eenvoudig en leuk

De Belgische slam-metal band Defenestration is voor elk bandlid een zijproject. Ze zitten of zaten in bekendere bands als Storm Upon The Masses, When Plagues Collide, Fermented Masturbation, Warbeast Remains, Carrion en Eye Of Solitude. Toch bracht Defenestration in twee jaar tijd al twee full albums uit die werden opgepikt door internationale labels. Een review hebben jullie nog te goed, maar Rockportaal ging al eens praten met mede-bandoprichter Roy Feyen.
Door wie werd de band opgericht en was het meteen duidelijk dat het slam zou worden?
Roy: Ik heb Defenestration in 2018 opgericht samen met Bart Van Damme. Bart is ook gitarist in de band Volière. Hij vertelde dat hij eens graag zou willen zingen in een band. We hebben toen samen een eerste track opgenomen. Omdat we daar veel plezier in hadden en we het goed vonden klinken, besloten we er meteen een EP van te maken. Toen dat rond was, wou Bart graag een cover of twee doen en toen hebben we besloten om er een full length album van te maken. Dat is Scalped On The Pavement geworden. En zopas brachten we ons tweede album Culpable Homicide uit.
Is dit nu de ‘vaste’ line up van Defenestration?
Roy: Het is moeilijk te voorspellen wat er in de toekomst zal gebeuren, maar ik heb wel een goed gevoel bij deze bandbezetting. Ik heb heel graag met deze heren te maken en denk dat dat gevoel ook leeft bij de anderen. Defenestration is voor ons allemaal een zijproject waarbij de fun centraal staat.
Slam wordt wel eens omschreven als brutal death metal ‘with slower tempo, deep guttural vocals and heavily downtuned guitars’. Klopt dit voor Defenestration?
Roy: Ik denk dat dat wel een goeie beschrijving is, ja. We hebben er ook wat deathcore riffs in gestoken, om toch een beetje variatie te brengen in onze muziek.
Er bestaan een paar vooroordelen over het genre, zoals dat ‘alle tracks terug te leiden zijn tot één riff van Suffocation’.
Roy: Slam is voor mij geen moeilijke muziek, maar dat hoeft ook helemaal niet. Er zitten veel groovy of trage riffs in, waar live veel actie op te beleven valt. Ik speel liever eenvoudige riffs waarmee ik dichter bij het publiek sta, dan ingewikkelde technische riffs waar ik constant naar m’n gitaar moet kijken om het correct te spelen.
Slam is niet zo bekend. Zijn er hier veel fans?
Roy: Slam is in België (vooral Vlaanderen) en Nederland inderdaad niet zo bekend. Als je echter voorbij die landen kijkt, valt het genre best wel in smaak. Ik heb zelf een booking agency (Brutality Over Belgium) waarmee we geregeld internationale bands naar hier halen en daar kwam tot voor de coronacrisis steeds meer publiek op af.
Jullie eerste album werd meteen uitgebracht door het Amerikaanse label Justified Insanity Records. Hoe is dat gegaan?
Roy: Ik kende Greg via zijn ander label Chugcore. Hij vertelde me dat hij een tweede label wou oprichten, specifiek voor brutere bands en slam bands, en hij had interesse om ons te tekenen.
Hoe waren de reacties op dat eerste album?
Roy: De reacties waren helemaal niet slecht! Het is niet gemakkelijk om aandacht te krijgen als nieuwe band, onder een nieuw label in een periode waarin er elke dag ergens op de wereld wel een nieuw album uitgebracht wordt van een slamband. Maar ik ben heel tevreden over hoe ons album het gedaan heeft.
Voor het tweede album waren er een paar labels die kandidaat waren. Waarom kozen jullie voor Realityfade Records?
Roy: Ik ken Dimitri via onze samenwerkingen met mijn andere bands, Klysma en Human Barbecue. Ik wilde graag opnieuw met hem samenwerken, dus toen hij vertelde interesse te hebben voor ons tweede album, was onze keuze snel gemaakt.
Er doen net als op het eerste album opnieuw een paar guests mee op dit album, zoals Maarten van partygrind-band Kaasschaaf uit Arnhem. Hoe zijn jullie bij hen uitgekomen?
Roy: Iedereen van de guestvocals op onze albums is een goeie vriend van ons. Het is leuk om met vrienden samen te werken en het geeft hen ook een shoutout naar hun andere bands.
Na de Slipknot-cover op Scalped On The Pavement brengen jullie nu een cover van Linkin Park. Wat hebben jullie met nu-metal?
Roy: Wij zijn met nu-metal opgegroeid en we zijn nog steeds fan van het genre. Die covers hebben voor ons dus een zekere nostalgische waarde.
Waarom gebeurde de mix van dit tweede album in Hong Kong?
Roy: Alles werd in mijn home studio opgenomen en met die opnames deed Wilson Ng de mix. Net zoals in alles zijn er vast wel mensen die het nog beter kunnen, maar ik denk dat Wilson heel bekwaam is. Hij levert goed werk tegen een prima prijs.
Twee albums in twee jaar, gaan jullie dat tempo volhouden?
Roy: Zonder de viruscrisis was het misschien nog sneller gegaan. Door de lockdown in Vlaanderen konden we niet afspreken om de tracks op te nemen. Tussen het album afwerken en het effectief uitbrengen gaat een tijdje overheen. We zijn na de release van het debuutalbum blijven werken aan nieuwe nummers. Vandaar de snelle opvolging van het tweede album. Voorlopig zijn we nog niet aan het werken aan een derde album, maar dat komt er vast.
Met jullie releases mikken jullie duidelijk internationaal. Is het ook de bedoeling dat er internationaal getourd gaat worden, zodra corona achter de rug is?
Roy: Ik denk niet dat we met Defenestration ooit echt een tournee gaan doen. We willen wel shows spelen in het buitenland. In België leeft het genre niet zo, dus we spelen allemaal liefst in het buitenland. Voorlopig hebben we met Defenestration zelfs nog nooit opgetreden. Bij de release van ons debuutalbum hadden we daar niet zo veel interesse in. Daarna kregen we daar wel zin in, maar heeft corona roet in het eten gegooid.
Jullie spelen allemaal in minstens een paar andere bands. Lukt dat dan vlot om nummers te schrijven, te repeteren en op te treden met Defenestration?
Roy: Tot nu heb ik alle nummers alleen geschreven. We hebben eigenlijk nog niet gerepeteerd. Maar omdat Defenestration voor ons allemaal een zijproject is, valt dit best wel te combineren.
Stel dat al jullie agenda’s plots vrij zijn en geld is geen probleem, waar en met welke andere band gaat Defenestration dan op tournee?
Roy: Het liefste tour ik nog altijd met bands waar ik het goed mee kan vinden, maar als we echt konden kiezen, denk ik dat de meeste bandleden wel achter mijn keuze staan als ik Dying Fetus zou zeggen.
Welke ambities hebben jullie met Defenestration?
Roy: Ik denk dat voor iedereen de fun op de eerste plaats komt. Als we een doel moeten vooropstellen, zouden we graag eens op een festival als Deathfeast in Duitsland kunnen spelen.