Jammer, door werk, verkeer en het vinden van een gratis parkeerplaats in de buurt (ja, we doen het goedkoop) kom ik te laat voor het voorprogramma Three Trapped Tigers. Gelukkig wel ruim op tijd voor de band waar het allemaal om draait vanavond. De Deftones! Het is lekker druk en gezien de temperatuur is het ook lekker zweten. Een gratis sauna op de koop toe dus. Des te meer respect voor het publiek voor het podium die regelmatig vervormt tot een kolkende springende massa. Ook respect voor zanger Chino Moreno met zijn flanellen(?) blouse in deze hitte. Ongehoord. Vreemd eigenlijk hoe de (mijn) geest werkt, want hoewel ik de Deftones al vaak gezien heb blijft vooral het negatieve optreden hangen. Chino te dronken om nog serieus genomen te worden en een band die het niet meer leek aan te kunnen. In 2013 zijn de heren van de Deftones echter frisser en energieker dan ooit. Misschien wel door de grote tegenslag die de band heeft moeten verduren met het overlijden van bassist Chi Cheng eerder dit jaar.
Heel even gestoord door een rommelig begin en slecht geluid, waardoor ’Rocket Skates’ en, in mindere mate, ‘Diamond Eyes’ niet lekker uit de verf komt, gaat de band vanavond vol van leer. Wat opvalt is dat klassiekers als ’Be Quiet And Drive (Far Away)’ en ’My Own Summer’ vroeg in de setlist opgenomen zijn. Resultaat is dat het publiek furieus aan de bak moet en dit dan ook doet. Gelukkig kiest de band voor een gedegen set van hard en zacht. En vooral tijdens die rustige momenten, met het spelen van hard en zacht elementen in het nummer, weet de band en vooral Chino te overtuigen. Zoals bij het licht psychedelische ’Rosemary’, ’Digital Bath’ en het daaropvolgende (meer midtempo) ‘Knife Prty’. Dit nummer is het moment waarop Chino ouderwets op de hekken voor het podium hangt. Even lijkt het erop dat Chino op veilig speelt met het publiek gezien het relatief rustige nummer totdat hij schreeuwend ’Elite’ inzet. Na dit “White Pony” blok (later komt ook nog het fantastische ‘Passenger’ voorbij, zonder Maynard van Tool deze keer) keren we weer terug naar het laatste album “Koi No Yokan” met indrukwekkende versies van ‘Tempest’, ‘Swerve City’ en ‘Poltergeist‘. Met dat heerlijke gitaargeluid van Stephen Carpenter. Hoe hij de ene na de andere riff weet te plaatsen zonder oog te verliezen voor het liedje, de groove en zijn collega bandleden is werkelijk indrukwekkend. Het echte kippenvel moment is, het aan Chi, opgedragen ‘Change (In The House Of Flies)’. Eigenlijk zijn we dan al snel aan het einde van de set. Na een korte break waarin gitarist Stephen even mag ‘freaken’ krijgen we een toegift van drie nummers. Het mooie ’Minerva’, ’Engine No. 9’ en het onvermijdelijke, nog steeds relevante, heerlijke, harde ’7Words’. De Deftones hebben dan al lang bewezen dat zij mijlenver voor liggen op de, ooit zo heftige, concurrentie. Waar acts als Korn, Coal Chamber en Limp Bizkit (die allemaal in de 013 hebben gespeeld dit jaar) eigenlijk door wisselvalligheid bevangen zijn hebben deze heren nog steeds het heilige vuur. Op plaat en, zoals vanavond blijkt, ook live.