Na lang proberen en telkens maar weer opnieuw draaien is de conclusie helaas dat Ohms dan wel een typische Deftones plaat is, maar niks nieuws te bieden heeft. Het is allemaal al eerder gedaan door de band zelf. Helaas meestal net ietsje spannender of intrigerender. Daarmee is Ohms geen echt slechte plaat, maar voor Deftones begrippen toch een lichte tegenvaller. Het zou een zeven zijn als we het in een cijfer uit zouden drukken. Helaas zijn we normaal gesproken minimaal een acht gewend van deze band. Ohms is in alles de Deftones. De zang, gitaarstukken, de voortstuwende drums en baspartijen, het is allemaal aanwezig. Helaas pakt het geheel je nergens bij je strot zoals op de beste albums van deze Amerikanen. Er zijn geen uitschieters of hoogvliegers. Het hele album hangt allemaal in hetzelfde segment. Het beklijft niet echt. Het is een lekkere plaat om op de achtergrond te draaien. Het schuurt nergens. Het leidt niet af. Het is lekker veilig en bekend. Helaas is dat net niet wat je hoopt, wil en verwacht (mag verwachten) van een gerenommeerde band als de Deftones. Daarmee is Ohms een aardige plaat, maar wordt het nergens die volgende Deftones klassieker die je hoopt.
Deftones