De kleine zaal van de 013 in Tilburg is een locatie waar ik al eventjes niet meer geweest bent. Ik zeg eventjes, maar als ik even goed terug denk zijn het jaren. De layout van de 013 is geruime tijd geleden al aangepakt, waarbij toen ook de grote zaal nog groter is gemaakt. De kleine zaal heeft ook een facelift gekregen en heeft nog steeds een aparte ingang. Er zijn vandaag 2 concerten gepland, in de grote zaal staat Krezip op het podium. Hilarisch genoeg staan er sommige mensen in de verkeerde rij, om daar pas bij het laten scannen van het toegangsbewijs achter te komen. Dit terwijl de kledingstijl van de gemiddelde bezoeker van de kleine zaal toch opvallend anders is dan het publiek wat aan staat te schuiven voor de grote zaal. Iets zwarter…
De zaal vult al snel, men is blijkbaar enthousiast genoeg over het voorprogramma, of men probeert op tijd zo ver mogelijk vooraan bij het podium te komen. De eerste band van vandaag is Illumishade. De zangeres ervan kennen we van de Zwitserse band Eluveitie, waar ze zowel de vocalen als ook de harp bijdraagt aan de band. Bij Illumishade doet ze de vocalen, maar ook de toetsen. De set gaat goed van start, alhoewel Fabienne nog wel eventjes moet warm zingen, haar stem is er nog net niet lekker qua perfectie in toonhoogte. Zodra het tweede nummer wordt ingezet is dat overigens al over, Tales of Time komt, mede door de stevige intro, al lekker de zaal in. De meeste nummers zijn een combinatie van een goed tempo, uitstekende vocalen en goed beukende riffs. Toch komt er in de set ook wat rustigers voorbij, waarbij Fabienne ook even plaats neemt achter de toetsen. Het nummer Rise geeft haar de ruimte om vooral de gevoelige kant even aan te stippen, wat haar ook erg prima afgaat. Hoe langer de set duurt, hoe beter het lijkt te worden. De vocale uithalen worden alsmaar beter, als ook de heerlijke gitaarsolo’s, het blijft traktaties regenen. De set is natuurlijk maar kort, wat erg jammer is. Het laatste nummer sluit de al uitstekende set zeer goed af. Het betreft het nummer World’s End, een nummer wat een erg gave opbouw kent, tegen het einde een serieus vette trage break heeft, om dan alsnog te eindigen in het prachtige refrein. Met een zeer welverdiend applaus en een buiging gaat de band, die voor het eerst in Nederland optreedt van het podium af. Hopelijk niet de laatste keer!
Het voorprogramma is op papier erg goed, de tweede band van vandaag betreft de uit Duitsland afkomstige Xandria. De band kent een behoorlijk roerig verleden, waarbij een hoop wijzigingen zijn blijven gebeuren in de gelederen van de band, zeker op vocaal gebied. Waar Manuela Kraller en ook de in Nederland zeer bekende Dianne van Giersbergen in hebben gezongen, worden deze grote schoenen nu gevuld door Ambre Vourvahis, afkomstig uit Griekenland. Als we de band het podium op zien komen zien we eigenlijk alleen maar nieuwe gezichten. De enige die over is uit de vorige bezetting is Marco, de band leider. De band heeft dit jaar ook een nieuw album uitgebracht, getiteld The Wonders Still Awaiting.
Dat de band zich opnieuw heeft uitgevonden is wel duidelijk, de eerste vocalen die op ons af komen zijn verre van clean, Ambre blijkt meerdere vocale technieken te beheersen, inclusief de zojuist op ons afgevuurde screams! Dat ze ook nog even warm moet lijken te zingen is een feit, de zuiverheid bij de cleane zang is nog niet aanwezig. Waar ze dan wel weer uitblinkt, in hetzelfde nummer nota bene, zijn de opera achtige vocalen, die er prachtig zuiver uitkomen.
Wat bij de band zeker nog wel aanwezig is, is het bombastische karakter van de muziek. De afstelling van het geluid past hier ook wel bij, de bas en drums beuken daadwerkelijk door de ruimte. Het gaat echter wel wat ten koste van de rest van het geluid, wellicht was een tandje minder in de kleine zaal iets beter geweest. Het nieuwe werk wat ze spelen, zoals Ghost en Reborn zijn behoorlijk voorzien van de toets en koor partijen, maar door de afstelling komen die niet altijd even lekker uit de verf. Er wordt ook bekend werk gespeeld. Nightfall, wat een nummer is uit de tijd van Dianne, bestaat deels uit opera en deels uit clean vocals. Deze schoenen zijn toch nog net wat te groot. De opera stukken gaan zeer goed, maar de clean zang zit er eigenlijk constant net naast, wat dit een hele rare gewaarwording maakt. De publieksresponse is overigens prima, men headbangt lekker mee en reageren prima als de band dit vraagt.
De titeltrack van het nieuwe album, The Wonders Still Waiting , evenals het laatste nummer van de set, My Curse is My Redemption kunnen het live net niet waarmaken. Instrumentaal is het dik in orde, de opbouw van de nummers is erg goed, de gebruikte koor en strijkstukken zijn goed toegepast, maar vocaal komt het gewoon niet uit de verf. Zeker omdat het laatste nummer het puur moet hebben van de cleane vocalen, die gewoon niet zuiver zijn, is het totaalplaatje voor verbetering vatbaar. Nou maar hopen dat het wellicht de nieuwe situatie is voor de band in deze opstelling, of dat er technische mankementen waren die het veroorzaakte. Dit vraagt om een revanche!
De hoofdact vanavond is Delain. In de try-out shows hebben we de band al eens mogen aanschouwen in de nieuwe opstelling. Deze waren al goed en bij vlagen hilarisch, zeker op momenten wanneer er aan een nummer werd begonnen met de verkeerde gitaar in je handen. Voor vanavond hebben ze een flinke show in petto, hij is dan ook helemaal uitverkocht. De zaal staat goed vol, maar op het balkon is nog wel wat plek. De sfeer zit er vanaf de eerste noot al goed in, het publiek zingt The Cold al bijna woordelijk mee. De mensen in de zaal zijn hier duidelijk voor 1 ding gekomen en dat is Delain.
Het eerste gedeelte van het concert bestaan uit een hoop bekende nummers zoals Suckerpunch, Burning Bridges maar ook Invidia. Het is een feest van herkenning, maar ook genieten van de nieuwe bandleden. De Itialiaanse bassist Ludovico Cioffi is een indrukwekkende verschijning, die zowel op de bas, maar af en toe ook vocaal met grunts helemaal los mag. De nieuwe zangeres, Diana Orga, beter bekend met haar artiesten naam Diana Leah, is origineel afkomstig uit Transylvanië in Roemenië. Ze woont echter al geruime tijd in Italië. De stem doet wel denken aan haar voorganger Charlotte, maar is op bepaalde vlakken, gelukkig, toch anders.
Na het korte intermezzo gaat het verder met een nieuwe song Underland en daarna het bekende The Hurricane van het album Moonbathers. Daarna komt iets bijzonders. Er wordt omgebouwd naar 2 akoestische gitaren, waarvan er eentje wordt bespeeld door niemand anders dan Ivar de Graaf van Kingfisher Sky. Waar hij normaal gezien op de drums gezien wordt, assisteert hij nu Ronald Landa met een hele mooie uitvoering van het Cranberries nummer Cordell. Dit nummer draagt Ronald op aan zijn moeder, wat hem met recht emotioneel maakt. De uitvoering is dan ook gevoelig en delicaat, wat uitstekend past.
Het volgende stuk in het toch al sterkte concert bestaat uit een aantal nummers waar Paulo Ribaldini de vocalen komt versterken. In Your Body Is a Battleground, Queen of Shadow en Beneath laat hij zijn kunsten al horen, maar de echte uithalen komen in de klassieker The Gathering.
Paulo is klein qua lengte, maar compenseert dit meer dan ruimschoots met zijn stem. De enorme kracht en bijna oneindig lijkende longinhoud zorgen voor enorme loepzuivere uithalers, die in menig opera niet zouden misstaan.
Het concert is richting het einde aan het gaan en na een heel kort intermezzo mogen we nog genieten van Moth to a Flame en Not Enough en komt men natuurlijk nog even terug voor de toegift. Aan het allerlaatste nummer gaat nog een korte uitleg van Diana vooraf, die ons vraagt onszelf te beloven dat niemand ons ooit gevoelsmatig naar beneden zal halen, ons minderwaardig of anders laat voelen. Wat de afsluiter zal zijn kan dan natuurlijk ook niet missen, met We Are the Others wordt dit enorm goede concert waardig afgesloten. Dit was een uitstekend concert, waar men duidelijk heeft gewerkt aan de podium presence, maar ook qua vocalen en afwisseling erg goed uit de verf komt. Smaakt naar meer!