Delain – The Human Contradiction

Delain is sinds hun debuut album Lucidity enorm gegroeid. Wat begon met een project is uitgegroeid tot een band van wereld allure. In april komt de band met een gloed nieuw album The Human Contradiction. Delain heeft ook voor dit album weer steun gehad van hun muziek partner Guus Eikens op gebied van het schrijfproces, waar ze al langere tijd mee samen werken. Martijn Westerhold heeft zijn weg naar de regisseursstoel ook weer terug gevonden. Volgens de band is dit het zwaarste album wat ze tot nu toe hebben gemaakt. Die lijn zien we ook bij andere bands terug als Within Temptation, Diabulus In Musica en Stream Of Passion. Het lijkt wel in de mode om met zijn allen een tandje bij te zetten.
Dat Delain niet vies is van gasten laten ze ook weer horen met The Human Contradiction. Twee gasten zijn niet zo vreemd. Ze zijn zelfs voor de hand liggend. Marco Hietala (Nightwish) en George Oosthoek (Ex Orphanage) waren ook op het debuut album al te horen. De verassing op dit album komt door Alissa White – Gluz (Arch Enemy). Met zijn negen nummers is het een relatief kort album.
Na een aantal luistersessies kan ik het alleen maar eens zijn dat de band inderdaad een tandje harder is gegaan zonder hun eigen identiteit te verliezen. Het album voelt met vlagen veel zwaarder.
Het album steekt van wal met het nummer Here Come The Vultures. Het nummer begint rustig maar dat is maar van korte duur. Al snel beukt en dreunt het nummer verder.
De eerste gast vinden we in Your Body Is A Battleground. Niemand minder dan Marco Hietala laat zijn markante stem een aanvulling zijn op die van Charlotte. Van het nummer was ook al een lyric video te vinden. Ook hier weer een nummer wat lekker in het gehoor ligt en lekker up tempo in ritme. Hierdoor is het moeilijk om dit nummer uit je hoofd te krijgen is. In no time zing je het nummer mee. Wat mij betreft één van de top nummers.
Later vinden we Marco ook nog terug in het nummer Sing To Me. Het nummer is meer melancholisch maar toch heel erg Delain.
Stardust is een nummer wat het live helemaal goed zal gaan doen. Ik zie de springende massa al helemaal los gaan! Tijdens het luisteren is het al erg lastig om stil te blijven zitten laat staan niet luidkeels mee te gaan blèren.
My Masquerade was al eerder te horen tijdens het speciale concert My Masquerade. Helaas was ik bij deze show niet bij maar kan wel vertellen dat dit erg lekker klinkt. Lekkere basloop met een redelijk simpel gitaarwerk wat wel erg strak samen klinkt. Naast dat het nummer lekker klinkt heeft het ook nog een pakkende boodschap. Waar Delain op het vorige album al een statement maakte met We Are The Others borduren ze hier met My Masquerade op verder. De duidelijke boodschap: Neem je masker af en de wereld zal zien dat we allemaal anders zijn.
George Oosthoek mag zijn onmiskenbare grunts laten vloeien in het nummer Tell me, Mechanist. Wat mij betreft mag er op komende albums wat vaker grunts toegevoegd worden want het maakt het geheel net wat duister wat zeker een plus punt is.
Verder met Army Of Dolls. Wat mij betreft het nummer met de meeste verrassings factor. Ze zeggen wel eens vaker het venijn zit hem in de staart. Het nummer heeft de typische open en toegankelijkheid zoals we dat van Delain gewend zijn. Al draait de band op het eind ineens een andere zijweg in die elektronisch heet. Als ik het ergens mee zou moeten vergelijken is het de aanpak van Lahannya. Een erg gave wending wat mij betreft!
Tijd vliegt en voor ik het in de gaten heb ben ik alweer bij het één na laatste nummer. Lullaby klinkt agressief met de refreinen weer erg gangbaar. De wisseling werkt erg fijn! Charlotte laat hier horen dat ze met haar stem ook de redelijk hoge tonen aan kan. Kippenvel!
De afsluiter The Tragedy Of The Commons bied ruimte voor de typerende grunts van Alissa White – Gluz. Wat mij betreft een goeie aanvulling. Alissa levert haar bijdrage zowel op gebied van cleane zang wat het geheel erg episch maakt maar uiteraard met een scherp randje door de venijnige grunts en screams.
Het album om kort te gaan:
Het is goed te horen dat Delain hard aan hun weg aan het timmeren is. Ze durven samenwerkingen aan te gaan die ze zeker geen windeieren legt. Het album bied ruimte voor strakke gitaarsolo’s, beukende drums, rollende bassloopjes, wervelde piano stukken. Dit alles maakt dat het album lekker weg luistert en toegankelijk is voor een groot publiek. De openheid maakt het makkelijk te luisteren en de twisten die erin zitten houden het boeiend waardoor het album niet gaat vervelen.
Wat mij betreft mag de ingeslagen weg verder gezet worden want deze is verdomd lekker. Het weer toevoegen van grunts heeft echt toegevoegde waarde en smaakt naar meer.
Tracklist:
Here Come The Vultures
Your Body Is A Battleground
Stardust
My Masquerade
Tell Me, Mechanist
Sing To Me
Army Of Dolls
Lullaby
The Tragedy Of The Commons
Line up:
Charlotte Wessels – zang
Martijn Westerholt – toetsen
Sander Zoer – drums
Otto Schimmelpenninck van der Oije – bass
Timo Somers – gitaar