De kracht van Deleyaman zit in de ingetogenheid, de rust die de muziek teweeg brengt. De Frans/ Armeense band balanceert uitgekiend op het snijvlak van singer/songwriter, wereldmuziek en de eigen interpretatie van Franse chansons (zoals op Keep The Light). Met dank aan muziekinstrumenten als duduk, viool, piano, bouzouki en klavecimbal krijgt de muziek een eigen kleur. De afwisseling tussen de zeer warme stem van multi-instrumentalist Aret Madilian en de meer zwoele stem van Béatrice Valentin geeft het allemaal net wat meer diepte. Sentinel is een album die over de hele linie uiterst relaxt klinkt. Door de genoemde elementen en door het feit dat Deleyaman goede nummers weet te schrijven blijft het album boeien. Het is niet voor niets dat Dead Can Dance op hun laatste tournee een nummer van Deleyaman covert en dat Brendan Perry, net als op hun vorige plaat The Lovers, The Stars & The Citadel, nu ook weer een bijdrage levert op het nummer The Valley. Dat Dead Can Dance ook invloed heeft gehad op Deleyaman mag duidelijk zijn. Zo heeft Electric Sky er duidelijke trekjes van. De oorspronkelijk nog aanwezige wave/ postpunk invloed is nagenoeg verdwenen. Slechts het psychedelische einde van Still Waters raakt die invloed nog aan. De band heeft de laatste jaren verder gebouwd aan een eigen gezicht. Zo is ook Sentinel een vervolg op alles wat hiervoor al gedaan is. Toch weet Deleyaman te verrassen door het gemak waarmee alles gebracht wordt. Het ingetogen karakter wordt maximaal uitgebuit door alle ruimte te creëren voor de zang, de verschillende muziekinstrumenten en, vooral, de mooie liedjes.
Deleyaman