Met “Wysteria Lodge” maakte de Franse band Demian Clav veel indruk. Een mix van progressieve rock met avantgardistische neoklassieke Gootiek. Het kon niet op. Met “Adrift” heeft men het illustere Prikosnovénie label verlaten. Gebleven is echter de duistere, onheilspellende ondertoon (zoals op ‘Eventyr’) en de dramatiek van het verhaal. Conceptueel gezien lijkt er dus weinig veranderd. Toch klinkt “Adrift” wezenlijk anders, want hoewel derde nummer ‘Holy Road’ duidelijk refereert aan de progressieve rock kant blijkt deze invloed wat verder teruggedrongen. Wel heeft men het ongrijpbare van de experimentele fase van Pink Floyd of The Legendary Pinkdots weten te bewaren. Overwegend rustiger en minder bombastisch dan bij de genoemde voorganger. De breekbare (nu vooral vertellende) stem van D. Clavreul (die voorheen bekend was onder LSK) is en blijft opmerkelijk breekbaar. Vraagt soms nog steeds wat gewenning, maar als “Adrift” meerdere keren in de CD speler zit dan weet juist hij de luisteraar mee te nemen in het hoorspel die de band levert. “Adrift” levert rustiek, dramatiek en waanzin (zoals tijdens het middenstuk van ‘All Night Party’). Een duister, poëtisch verhaal vol breekbaarheid en frustratie. Voordeel is dat men dat al in het eerste nummer laat horen. Kan ‘Fall’ boeien, dan kan dit album (uiteindelijk) ook boeien. Niet voor oppervlakkige genieters, maar voor fijnproevers die de tijd nemen om er in te groeien.