Demonhead – Black Devil Lies

Demonhead uit Australië debuteerde in 2015 met het album Bring On The Doom. Begin maart kwam de band met de opvolger Black Devil Lies. Het album telt tien ‘nieuwe’ composities, twee bonustracks en een live-uitvoering van Dopetown. Rond de releasedatum zou de band Europa aandoen voor een tour met Geoff Tate, maar deze is verplaatst naar het voorjaar van 2021.
De muziek op Black Devil Lies heeft als basis een goede (hard)rockleest met wat kleine uitstapjes naar buurgenres/-stijlen. Met Against The Grain heeft de band me met het mooie intro al bijna ingepakt. Zeker wanneer daarna het geluid vol uit je boxen komt zetten. De riff is vrij bepalend in de compositie en de gitaarsolo kan me wel bekoren. Het geluid hier wordt aantrekkelijk gemaakt door een fijne versnelling. Dat is een element dat ze vaker met succes toepassen. Ook in de single Children Of The Night passen ze het toe. Childeren Of The Night was mijn kennismaking met de band. Vooral het nagenoeg synchrone gebruik van drum en gitaar boeien mij, met daarbij een refrein dat pakkend wordt neergezet. Daarbij maakt Demonhead naar het einde van de compositie gebruik van een melodie die bij Iron Maiden niet zou misstaan.
Daarbij worden er kleine uitstapjes gemaakt naar een southern rockgeluid zoals in Double Cross The Dead. Dit is een onvervalste rockkraker. De refreinen neigen naar een uptempo southernrockcompositie, waarin voldoende ruimte overblijft voor een rustiek moment met stemmige zangpartijen en een rustige gitaarsolo. Gewoon lekker genieten van dit muzikale stukje rock. Dat kan ook in The Ritual dat ook vrij rustig qua tempo is. Het wordt ingeleid door een paar fikse petsen op de cymbals (zoals in Purgatory van Despised Icon) voordat de trage stroperige riff ingezet wordt. Muzikaal rockt het aan alle kanten en ergens komt het gevoel richting het Duitse The New Black.
Toch beweegt Demonhead zich ook geregeld richting de thrashmetal in Behind The Mirror of Zombocalypse. En dan vooral de thrashmetal waarin ook een band als Testament zich beweegt.
De kern ligt verder in de (hard)rock of heavy metal. Dat ervaar je bij het beluisteren van Betrayal Avenged dat lekker ragt en swingt, zich in je hoofd nestelt en wanneer de gitaarsolo inzet kun je alleen nog maar je luchtgitaar pakken. Ook de bonustrack No More heeft zo’n lekkere heavymetalriff die aanspreekt. Wat zwaarder aangezet ligt het tempo wat lager in Face Your Demons of Black Devil Lies.
Black Devil Lies is samengevat een lekker album dat aardig rock ten ik kijk al uit naar het optreden volgend jaar maart in Zoetermeer bij Geoff Tate, want ik wil wel eens horen hoe dit live over me heen komt.