III is een album waarin diverse rockelementen op een indrukwekkende manier verwerkt zijn en mede daardoor voor de nodige diepgang in de composities zorgen. Dat is goed verwerkt in de opener Diabolic dat magnifiek opent en waarin Jon Schaffer zijn gitaarspel verheft. Er is een duidelijke balans gevonden tussen krachtige muziekstukken en melodie en qua ritmespel verrast Diabolic vele malen. Zeker aan het einde van de compositie. De toevoeging van het PA’dam koor geeft de compositie bombast mee zonder dat dit overdreven wordt uitgevoerd. Rifftechnisch kan ik me niet onttrekken aan Memories van Earth & Fire hoewel de overeenkomst ver te zoeken is. Hansi laat horen over een krachtige strot te beschikken en lijkt geen moeite te hebben met de diverse zangtechnieken die hij neerzet. Het PA’dam koor heeft ook zijn medewerking verleent aan Dark Side Of Her Majesty, Een compositie met een wat zwaarder en duister karakter maar waarin het samenspel met Hansi heel mooi uitpakt boven de sterke riff en heeft juist de sfeer van iets duivels en sinisters.
Een compositie die meteen blijft hangen omdat het qua zang zo mooi in elkaar steekt en aanspreekt is Universal Truth. Qua melodie en beleving een prachtig exemplaar dat ergens, door het volle geluid, elementen lijkt te hebben van een rock-opera en ligt mooi in het verlengde van New Dawn.
Meer gerelateerd aan de klassieke rock/metal is zeker Wolves In Winter waarin de ritmesectie strak en sterk van zich doet spreken. Daarnaast Jon Schaffers ode aan Malcolm Young in Midas Disease. Een klassieke rockcompositie waarbij invloeden van AC/DC inderdaad voelbaar zijn, maar (vooral qua zang) muzikaal ook vergelijkingen heeft met W.A.S.P.
III mag daarom inderdaad heel divers genoemd worden waarbij de kwaliteit heel consistent aanwezig is. Demons & Wizards heeft daarnaast altijd een vibe uit de jaren zeventig in de composities verwerkt. In Invicible hoor ik de geest van Iron Butterfly, met een eigenwijze en eigentijdse twist en krijg ik door het stemgebruik en de akoestische gitaar in Timeless Spirit het gevoel van Jethro Tull terug. De gitaarmelodie kabbelt in eerste instantie de compositie aardig door totdat de spanning wordt opgebouwd en uitloopt in een bombastisch muziekspel dat langzaam bezit van je neemt. Met ruim negen minuten is dit één van de langere composities maar bij Timeless Spirit had er wel een minuut af gemogen aan het eind.
De tien minuten van de epische afsluiter Children Of Cain zijn daarentegen allemaal goed benut. Voor deze compositie creëerde Hansi een compleet eigen wereld dat verhaalt over de Children Of Cain. Het start fraai met een akoestische gitaarpartij en heeft ook die retrovibe (met links naar Jethro Tull). Hoewel de emotie de overhand lijkt te voeren hier heeft het duo dusdanig veel variatie toegevoegd aan het geheel dat alle stukken elkaar aanvullen en versterken en je meenemen buiten het hier en nu en het aardse als een muzikaal verhaal, als soundtrack, naar onbekende oorden.
III is een heerlijk album. Bij de eerste luisterbeurten had ik niet meteen de diepgang in de gaten die het album in zich draagt. Het is als een 3-d schilderij waarbij je je even moet concentreren om de diepte te mogen aanschouwen en te verdrinken in de dan zichtbare wereld. III is daarbij de muzikale equivalent.