In 2019 besloten gitarist Yuri en bassist Jacco dat het tijd was voor een nieuw deathmetalproject. In de jaren erna sloten zanger Reinder en drummer Pascal zich aan bij Demoralizer en kon er muziek opgenomen worden. 2021 zou het jaar worden van de opnames. Toen eind 2021 Yuri de diagnose kanker kreeg en alles leek op losse schroeven te staan. Maar tussen de behandelingen en operaties door kreeg Yuri het toch voor elkaar om zijn gitaarpartijen op te nemen en This World Is Suffering is een feit.
Een EP waarin moderne deathmetal de boventoon voert, maar waar ook invloeden van blackmetal en deathcore te vinden zijn. Zes composities heeft het viertal nodig om je te overtuigen van hun werk.
De eerste drie composities zouden zo in elkaar geweven kunnen worden als één grote compositie. The Stones Of My Tomb start onheilspellend en de band neemt goed de tijd om de luisteraar in de goede mood te krijgen. Het basgeluid van Jacco is prominent en nadrukkelijk aanwezig en dat vind ik zelf een meerwaarde. Samen met het gruntgeluid van Reinder geeft het de compositie een donker en sinister karakter mee. Neem daarbij het onnavolgbare drumwerk van Pascal en de gitaarmelodie van Yuri en je hebt een compositie om van te genieten. The Stones Of My Tomb loop over in het instrumentale Unmarked. Het gitaarspel in melodie en katalysator staat hier centraal, maar de overige leden, behalve Reinder, laten zich zeker niet onbetuigd. Unmarked is de brug tussen The Stones Of My Tomb en Silence. Een compositie die in de beste deathmetaltraditie van start gaat. Dat is genieten voor de snelle metalliefhebber. Na ruim twee minuten begint Demoralizer met de nodige stijl- en tempowisselingen en dat gaat me wel erg snel. Van mij mogen ze de groove meer uitbuiten en langer stil blijven staan in een bepaalde stijlwisseling. Het gevaar zit er namelijk in dat het een beetje als los zand wordt ervaren en dat Demoralizer zich vergaloppeert aan de variaties.
Ook in de afsluiter Children Of Armageddon is dit gevaar niet ondenkbaar aan het eind. Gaandeweg de compositie zijn er subtiele verschuivingen en dat voelt goed.
Ben je een liefhebber van uptempo snelle drumpartijen dan ben je bij Alive To Die aan het goede adres. Dit is heftig en de invloeden van de deathcore zijn hier duidelijk hoorbaar. Daarbij vind je in het ultrasnelle geweld een vette groove die je meeneemt in een golf van strakke deathmetal. Het is strak en snel (en lekker). Daar tegenover is er het stroperige Home. Traag en lomp gromt Reinder zich richting huis waar moeder ongetwijfeld met een kop warme choco zit te wachten op het viertal. Ik zou met zo’n strot wel een Fisherman’s Friend kunnen gebruiken alvast. Na twee minuten verschuift het ritme compleet en volgt een aardig volgbare melodie. Hier zijn de wisselingen in stijl en tempo eveneens aan de orde, maar het lijkt dat ze hier toch meer de tijd hebben genomen om de vibe meer te absorberen voordat ze overgaan naar een nieuw stuk muziek.
This World Is Suffering is met zo’n titel een weerslag van de huidige maatschappij, tenminste zoals Demoralizer en ikzelf het ervaren. De EP is een tijdcapsule die het waard is om tot in lengte van dagen beluisterd te worden. Want ondanks de kleine aantekeningen ten aanzien van de wisselingen in de compositie is de EP een lekker stuk muziek waar de band en heel Nederland trots op kan zijn. Het klinkt namelijk allemaal strak, professioneel en vol.