Zelf omschrijft de band zich als een combinatie van één deel viking, één deel Bob de Bouwer, één deel snor, één deel mode en één deel Gothenburg. Bij elkaar misschien niet een logische combinatie, maar ik moet zeggen dat de combinatie muzikaal op het nieuwe album Scandinavian Aftermath wel retegoed klinkt. Het is inmiddels het vierde album van de band en het zorgde er in het verleden al voor dat ze samen met Dead By April konden touren en de nodige miljoenen keren gestreamd werden.
Met zestien nieuwe composities en een speelduur van bijna een uur is het genieten van dEmotional. De muziek kan ergens geplaatst worden in het hoekje van de modern metal, maar heeft zeker ook elementen uit de rock en de metalcore, waarbij het stemgeluid in de clean vocals van Nils-Petter Nilsson bij tijd en wijle doet denken aan Any Given Day.
Titelnummer Scandinavian Aftermath is lekker strak maar luistert vooral heel gemakkelijk weg. Het is allemaal lekker radiovriendelijk. In Young Wolves hoor je de wat meer stevige broer van Nickelback terug, waarna Boiling Point en Typhoon vooral gekenmerkt worden door een fijne en goede melodie die gebed ligt in een aantrekkelijk geluid. Bij All That I Knew ligt het radiovriendelijke karakter nog meer aan de oppervlakte. Een uitstekende compositie om een breder publiek aan te spreken.
Dat gevoel komt ook naar voren in My Heart waaraan Jenny Fagerstrand Fjordevik en Matt Guillory hun medewerking verleenden. En Matt kennen we natuurlijk nog van zijn onuitwisbare stempel op het solo-album Impermanent Resonance van James LaBrie. Ook hier geeft hij de compositie net dat beetje extra. Zeker in combinatie met de screams van Christopher Kristenssen ligt My Heart enorm prettig in het gehoor.
dEmotional is echter meer dan een gewone rockband. Spelend met sterke melodieën is het uptempo Bärsärk een dijk van een compositie waarin de Gothenburgsound sterk naar voren komt. Sterk, strak en opzwepend weet dEmotional je hier goed te treffen. Ook in My Enemy worden de Zweedse spierballen getoond. Het tempo ligt misschien wat lager, maar ook My Own Enemy heeft dat opzwepende karakter en in alles beweegt het geluid zich een beetje naar de metalcore. Iets dat in S.O.A.K. verder uitgewerkt is. Een compositie die als vanzelf in Cornered doorspeelt. De meerwaarde van Cornered ligt in een ferme breakdown. Terwijl ze in Don’t Wake Me Up ferm gebruik maken van elektro-elementen om de fijne metalcore wat scherper neer te zetten. Opvallend is ook hier weer dat dubbele stemgeluid waardoor de kracht een convergente impuls krijgt en daarmee rechtstreeks bij je naar binnen komt. Je zou daarbij ook Five Finger Death Punch als invloed kunnen noemen wanneer je Fear Of Success beluistert. En de mix van elektro-elementen en een vette groove zorgen ervoor dat het uptempo Close Yet Far goed aanspreekt. Het drumtempo is indrukwekkend. dEmotional weet hier melodie en kracht uiterst goed samen te smelten waarbij zware interrumpties voor de zwaarte zorgen.
Het enigszins lieve Everbound en het krachtige Lost In The City maken het album helemaal af. Een uur lang mag je op Scandinavian Aftermath genieten van de (modern) metal van een band die vanuit de liefde voor metal(core) en passie uitstekende en aansprekende muziek maakt.