Voordat we de zaal betreden valt ons wat op. De W2 heeft niet stilgezeten en heeft het pand aan een metamorfose onderworpen. Zo heeft het pand een nieuwe ingang gekregen en zien we een totaal vernieuwd kassahok. Aan de buitenkant van het hok sieren allerlei posters van legendarische shows die in een verleden in deze zaal plaatsvonden, veelal nog onder de naam Willem II. Ook is de entree nu veel groter en zal de ruimte mogelijk nog benut gaan worden voor diverse activiteiten.
Het draait natuurlijk wel om de verjaardag van The Boss en als we de zaal binnenlopen is de eerste act net begonnen. Dennis Wels mag als eerste het bal openen en doet dat met verve. De zanger uit Boxtel is goed bij stem en laat iedereen genieten van “The Ghost of Tom Joad”. Samen met gitarist Rudy Bressers laten ze horen hoe goed eigenlijk de nummers van The Boss wel niet zijn. Alle artiesten die vanavond op het podium staan zullen wat klassiekers voor hun rekening nemen en geen eigen nummers spelen. Met een groot scala aan nummers hoeft dat ook geen probleem te zijn. Dennis Wels weet het publiek in ieder geval goed voor zich te winnen, maar een groot gedeelte van de bezoekers kletst helaas was hard, waardoor het veel akoestische werk wordt verstoord. Door het podium tijdens het laatste nummer te verlaten en door de zaal te lopen en zo zijn klanken te laten horen is alsnog de aandacht op hem gevestigd. De avond is begonnen!
Vervolgens wordt er snel omgebouwd zodat In My Tree snel kan aftrappen. Er is ineens veel meer te zien, waardoor er meer blikken richting het podium zijn gericht. In My Tree speelde al vaker in de Bossche poptempel en hun Americana-klanken zijn dan ook al bekend. Elke act vanavond brengt zo hun eigen versie van een Bruce Springsteen-nummer. Zanger Bert-Jan blijkt de nummers van The Boss ook goed onder de knie te hebben en ook de rest van In My Tree maakt er een boeiend optreden van. Het hoogtepunt tijdens deze performance is de uitvoering van “Glory Days”, waarin alle muzikanten even los kunnen gaan. Vervolgens excuseert de zanger met de grote baard zich voor zijn schorre stem om de set af te sluiten met “The Rising”, waarbij het publiek graag een stukje meezingt.
Nu de avond vordert zijn er al wat klassiekers voorbijgekomen en is het aan The Duketown Helldogs om er nog wat aan toe te voegen. De formatie uit Den Bosch speelt vandaag een thuiswedstrijd en staat bekend om hun snelle gitaarspel en bulderende stemgeluid. Rock ’n Roll en Punkrock weten elkaar te vinden in deze groep. De mix van deze stijlen is niet geheel onbekend, want The Gaslight Anthem is daar een overduidelijk voorbeeld van. Zij deelden zelfs al het podium met The Boss en zijn al veelal vergeleken met de beste man. Echter bij The Duketown Helldogs klinkt het allemaal wat rauwer en sneller. De mannen zijn uitermate enthousiast en energiek. Misschien zelfs wel iets te energiek, wat ten koste gaat van de muzikale kwaliteiten. Elke act heeft een eigen sausje in petto en dat heeft wel zijn charme. Allemaal klakkeloos een imitatie opvoeren, daar zit niemand op te wachten. Zo laat “Den Boss 65” allerlei stijlen de revu passeren.
Zelfs de programmeur van de W2 kan het niet laten om nummers van zijn held te laten horen. In de jaren ’90 is hij actief met zijn muzikale vrienden van Thunderin’ Hearts. Voor deze speciale avond is de band weer even bij elkaar. Vooral in de beginperiode van deze Bosche formatie is de muziek van Bruce Springsteen een behoorlijke inspiratiebron. Geen wonder dat het voor deze mannen geen moeilijke missie is om de muziek te laten klinken. Hoewel Thunderin’ Hearts eigenlijk niet meer actief is blijkt dat ze het niet verleerd zijn. De reacties uit de zaal mogen er dan ook zijn en men juicht en zingt mee op de klanken van Thunderin’ Hearts. Vooral als de band “Pay Me My Money Down” inzet wordt er enthousiast meegezongen. Eigenlijk is dit geen nummer van Bruce Springsteen, maar hij speelde dit tijdens de Seeger-sessions. Het is overigens best druk in de W2 vanavond. Velen zullen wel nieuwsgierig zijn geweest naar het verbouwde pand, maar ook het leuke initiatief om muziek van The Boss te laten klinken zullen velen van de bank gelokt hebben.
Een avond met goede muziek gaat in een sneltreinvaart voorbij. Aangezien alle optredens op het podium in de zaal plaatsvinden wordt het steeds later. Geen punt voor de bezoekers die niet gebonden zijn aan de dienstregeling van de NS. Helaas moeten we dan ook de afsluitende act Straf missen. Straf is groots in het verkondingen van het Nederlandse lied en kondigde via Facebook al aan er iets speciaals van te gaan maken. Graag hadden we genoten van “Oh Antje, toe huil niet meer. De dijken zullen niet versagen. Oh Antje, huil niet meer….” en mogelijk meer meesterlijke vertalingen. Den Boss 65 had dan ook vanavond van alles in petto. In allerlei stijlen is het oeuvre van The Boss voorbij gekomen en kunnen we gerust stellen dat deze working class hero een inspiratiebron is. Een mooi feest wat voor velen zal zijn geëindigd met een dansje in het donker…….