Vijf bands die er zowel muzikaal als qua beleving wel een echt feest van kunnen maken; scheurende gitaren, stuwende grooves en heel veel spelplezier dat van het podium knalt, staat er op het programma. Drie van de vijf bands kende ik nog niet, maar ook die drie hebben er (op zijn minst) weer één liefhebber bij gekregen.
Tijdens een bezoekje aan Eindhoven Rockcity, een biertje in Popei en ik zie een interessante flyer liggen. Een paar weken geen Facebook van één van mijn favoriete bandjes bekeken, staan ze op deze flyer, en ze komen weer eens in onze buurt optreden. Grande Royale uit Zweden komt niet zo vaak langs, en ze spelen (weer) samen met de sympathieke Dirty Denims en drie andere, zo op het oog mogelijk ook interessante bands. Via de Dirty Denims (die dit festival georganiseerd hebben) is snel een uitnodiging voor dit feestje geregeld, waarvoor hartelijk dank.
Resonanzwerk is een heel behoorlijke middelgrote zaal (600 personen) in Oberhausen. Even de grens over en ruim een uur reistijd voor een hele avond muziek (die al om 17:30 aanvangt) is toch zeker de moeite waard. De snackwagen (bratworst en hamburgers) komt net voorrijden als we arriveren bij de locatie en de eerste band is misschien 5 minuten bezig als we de zaal binnenkomen.
Op het podium staat Sweet Electric zich een portie in het zweet te werken. Vooral de vermakelijke frontman is een rasechte entertainer. De beste man is klein van stuk, maar groots in zowel zijn vocale prestaties als zijn rol van clownesk podiumbeest. De aanstekelijke glam/retro rock met soms een stukje prettige funk, en punky attitude, knettert van het podium! De lekker foute outfits (die we nog wel meer gaan krijgen vanavond) passen toch eigenlijk wel precies bij deze band die zichzelf niet al te serieus lijkt te nemen, maar wel een serieus feestje kan bouwen met klasse uitgevoerde muziekjes. Vooral één van de gitaristen (“zonder hem was er geen Sweet Electric geweest” volgens de zanger bij de voorstelronde) kon bij momenten echt diepe indruk maken op ondergetekende.
Aan het eind van het optreden wilde de band graag een foto met het publiek. Het aanwezige publiek werd gevraagd allemaal te verzamelen aan één kant, omdat de zaal amper half gevuld was. “Denken in oplossingen” en “laten we er het beste van maken”, lijkt een motto. Deze set met prima muziekjes, rare capriolen en een prima interactie met het publiek, trok me na afloop direct naar de merchandise stand. Ik had echt gehoopt dat ze vinyl bij zich zouden hebben; dat is toch wel erg aangenaam nagenieten thuis. De platenperserij van de debuutplaat was echter een paar weken geleden, een week voor het ter perse gaan, failliet gegaan; vette (financiële) pech voor de band. Bij deze een oproep om deze band te steunen, door ze eens te gaan bekijken, en als ze dan wel eindelijk hun vinyl hebben; aanschaffen! Zal ik ook doen als ze in weer eens in de buurt spelen.
Daarna is het tijd voor een stevige portie sleaze van Sextrow. Muziek (en uitdossing!) doen direct denken aan de sleazy glam rock en metal van de tachtiger jaren. Ondanks dat ik persoonlijk soms best moeite kan hebben met die hoge uithalen van een zanger, kan deze band met sympathiek ogende frontman toch voor een glimlach op mijn gezicht zorgen. Zijn oproep om toch vooral ook je stemrecht te gebruiken de komende tijd, als je nog een tijdje van cultuur in het algemeen, en feestje als dit wilt blijven genieten, kan gelukkig ook op bijval rekenen. Nu moet ik zeggen, dat deze mannen ook wel een soort gunfactor hebben. Wanneer dit een stel zelfingenomen patsers waren geweest, had ik er wellicht heel anders over kunnen denken; de ervaring van livemuziek is niet alleen met de oren.
Hier staat in ieder geval (weer) een band die er duidelijk zin in heeft en een heel aardig stukje stevige sleaze rock neerzet. Toch had ik voor mezelf al wel geconcludeerd dat een tweede gitarist best een aanvulling zou kunnen zijn. De gitarist van dienst tovert leuke riedels uit zijn instrument, en de bassist legt (naast zijn innemende podiumpresentatie) een aardig tapijtje neer, toch kan ik hier wel eens iets missen. Als ik achteraf me wat verder in de band verdiep, blijkt ook dat ze vanavond met een man minder (die tweede gitarist) hebben gespeeld; petje af! Met die wetenschap, heb ik deze band achteraf nog hoger zitten; een mooie eerste kennismaking met een band die die hier toch een knap en vermakelijk stukje werk heeft geleverd.
Grande Royale ken ik reeds sinds hun eerste plaat van 2014. Door contacten tussen Dirty Denims en Grande Royale kon ik ze in 2019 en 2024 eindelijk live bekijken, omdat de bands samen een paar optredens in de buurt deden. De band heeft er duidelijk zin in; ze schieten uit de startblokken met razende versies van voornamelijk de hardste, meest garage/punk-rock achtige nummers van de laatste twee albums. Het geluid is hard en niet altijd optimaal; waarschijnlijk een effectpedaal van een gitaar (de -veelvuldig gebruikte- Chorus van Gustav, of toch die volgens mij nieuwe gitaar?) ruist en galmt vaak behoorlijk irritant door het totaalgeluid heen. Ook de oudere nummers als Got To Move, Breaking News en Brake Light zijn trouwens veel heavier en ruiger dan ik ze ooit gehoord heb. Misschien speelt de iets minder speelse, maar wel strakke en knallende drumstijl van Olaf hierin ook een rol. Het komt wel heel energiek binnen en het enthousiasme en gedrevenheid waarmee de mannen het presenteren, blijft iets om alleen maar van te genieten. (al had ik dit heel graag in iets beter totaalgeluid ervaren)
De afwisseling van de leadzang tussen Hampus en Gustav is nog steeds een gouden zet; de mannen hebben beide wel hun eigen karakteristieke geluid dat elkaar mooi aanvult en afwisselt. Bovendien hebben ze nu steeds optimale aandacht en ruimte voor hun focus op hun individuele aandeel in leadgitaar, waardoor dit regelrecht vuurwerk oplevert. In deze zin moet ik ook Samuel even benoemen; wat een heftige zang bij een nieuw nummer (Never Say Die?), naast die nog immer indrukwekkender wordende basloopjes. Er werden trouwens nog een paar nieuwe nummers gespeeld; die nieuwe plaat is alvast weer veelbelovend! Ook Unga Bunga is er eentje die er wel ingaat; wat een power! Grande Royale zal ik waarschijnlijk nooit objectief kunnen bekijken; hier heb ik weer met volle teugen van genoten en het nieuwe album kijk ik reikhalzend naar uit.
De Dirty Denims hebben voor mij weer een nieuw gezicht binnen de band; bassist Han Ernest is echter vanaf het eerste moment op het podium als een vis in het water. Dirty Denims hebben weliswaar in de loop der jaren een paar wisselingen in de band gehad, maar ze weten altijd de indruk van “vriendenclubje dat muziek maakt” uit te stralen; heel knap! Ook nu weer; de band straalt puur spelplezier uit en doet dat terwijl er best kundig een strak stukje happy hardrock gepresenteerd wordt. Jeroen had ook weer een nieuw speeltje volgens mij (samen met Gustav wezen winkelen?); alles werd gespeeld op de Gretsch, of ik heb een wissel gemist. Soms had een iets dikker Gibson SG geluid misschien gemogen, maar de gitarist had zichtbaar schik en dat straalde over op de zaal. Net als de rest van de band trouwens; Mirjam is gewoon een Joan Jett met de podiumpresentatie en interactie met publiek zoals Paul Stanley dat kan, en zoals eerder gezegd, ook Han doet een behoorlijke duit in het zakje. Drumster Suzanne doet gewoon haar ding en doet dat goed. Voor de spotlight, wacht ze haar vaste moment af, en neemt dat moment ook met humor.
Ik miste wel even het keyboardje bij 24-7, maar verder knalden alle “hitjes” zo’n beetje van het podium. De AC/DC, Kiss, Runaways en The Donnas invloeden zijn duidelijk herkenbaar in de nummers, maar dat maakt het zeker niet minder aanstekelijk; dit doet het altijd goed voor een livepubliek. Dirty Denims is een goed geoliede machine, die verrassend losjes overkomt. Ze doen die “danspasjes”, vuurwerk op de gitaren en de act van Mirjam, gitaar-spelend, liggend op de grond, terwijl Jeroen er al spelend bijna overheen valt, ieder optreden weer, maar het komt over alsof het spontaan (bijna speciaal voor jou) gedaan wordt. Natuurlijk is dit ingestudeerd, maar de show is goed, en die show wordt wel met duidelijk heel veel plezier opgevoerd door een band die zichtbaar lol heeft in samenspelen en voor jou als publiek te spelen; en dat merk je. De avond is al helemaal geslaagd, en dan moet de afsluiter nog komen.
Best wel veel Hardbone T-shirts in de zaal had ik al reeds opgemerkt, en nu kan ik de band zelf aan het werk zien. Enige AC/DC invloeden kun je Dirty Denims niet ontzeggen, maar met Hardbone komt toch echt de overtreffende trap ten tonele. Frankrijk heeft Overdrivers, Spanje heeft ’77, en Duitsland heeft dus Hardbone uit Hamburg. Nergens ook maar een beetje origineel, maar dit rockt (en klopt) allemaal wel als een dolle! De mannen hebben dikke pret onderling, terwijl ze (inclusief alle rockposes) hun kundige muzikale talenten tentoon spreiden. Wederom een band (alweer die ik nog niet kende) die er echt een vakkundig feestje van bouwt en zich beregoed vermaakt met een eigenlijk veel te klein publiek.
Zelf heb ik dit jammer genoeg ook niet tot het eind kunnen bekijken (door omstandigheden heb ik voortijdig de zaal moeten verlaten), maar heb wel weer een geweldige avond gehad. Echt goede muziek, prima zaal, Braadworst & Bier, interessante, goed gevulde merchandise stands en de bandleden lopen hier nog gewoon “los in het wild”, zijn in voor een praatje en een kijkje bij de collega’s. Deze bands en dit festival hadden het echt verdiend om een volle zaal te hebben. Aan de bands lag het niet; die waren gewoon goed. Die poster en flyer zag er toch ook goed uit? Die had mij in ieder geval hierop geattendeerd. Ik hoop van harte dat het aangedurfd wordt om dit volgend jaar weer te organiseren, en dan met een afgeladen zaal graag! Dit is een super festival; komt allen!
