Het beloofde een leuke avond te worden in de Belgische gemeente Beernem: drie interessante postpunkbands, die elk ruim de tijd krijgen om hun ding te doen, in een grote zaal, met licht en geluid van hoog niveau en dat tegen een niet zo heel dure ticketprijs. Alle beloftes werden ingelost.
D:Zine mocht de avond openen. Deze band heeft een local hero in de gelederen en is nog niet zo heel lang bezig. Ze begonnen als coverband en evolueerden inmiddels naar eigen werk. Aan dat eigen werk moet hier en daar nog wat bijgeschaafd worden, maar dit is een band met potentie. Op dit moment schiet het bijvoorbeeld nog bij elke song een andere richting uit, van gothic rock tot synthpop en songs met duidelijke invloeden van de (recente, trage) the Cure en de 80’s rock van Simple Minds. Zanger Kurt kan nog wat winst boeken in podiumvastheid en stembereik, terwijl gitarist Sammy met een gezond zelfvertrouwen stond te genieten op het podium.
Van deze set onthielden we vooral Mother And Father, Crash (over onze gsm-verslaving) en Sleeping Giant. Bijzonder en leuk: in Action Poetry speelde de band met het openingszinnetje van TC Matic’s Putain Putain, en daar scoor je altijd mee bij een Belgisch publiek. Met zijn stuwende bas en riffs die uit de pols van Jean-Marie Aerts van TC Matic hadden kunnen komen, was de connectie compleet. Nog beter werd het met de setafsluiter.
D:Zine kon vast wel kiezen uit tientallen new wave-klassiekers om er één van als cover te brengen, maar ze verbouwden The Man Who Sold The World van David Bowie (en de bekendheid ingezongen door Nirvana op hun album MTV Unplugged In New York) tot een stuwende postpunk-track met een riff geleend van the Cure. Fenomenaal goed gevonden en het publiek onthaalde deze versie terecht op een lang applaus. Hopelijk staat deze cover op de binnenkort uit te komen EP van D:Zine.
Tweede aan de beurt was A Slice Of Life. Deze band kon vorig jaar in Vlaanderen en ook wat in het buitenland heel wat harten veroveren met hun tweede album Tabula Rasa, dat ook bij Rockportaal een lovende recensie kreeg. Dan is het altijd nog maar de vraag of een band dat ook kan waarmaken op het podium. A Slice Of Life heeft met Dirk Vreys een absolute troef in handen. Hij is nog beter als entertainer dan als zanger en als tekstschrijver moet hij maar voor weinigen onderdoen.
De set van A Slice Of Life bestond uit zowat het hele album Tabula Rasa, aangevuld met wat ouder werk. De catchy single Seven Days zat al vroeg in de set en werd op herkenningsapplaus onthaald. Op Matterhorn zong het publiek makkelijk mee en naar het einde van de set werd er voor het podium spontaan gedanst. Bij Animal Instinct gingen zowel de band als het publiek helemaal los. In die bisronde kreeg Beernem nog onder meer het prachtige Liefde Is Oorlog, het enige Nederlandstalige lied in het oeuvre van deze band.
Het was al kwart voor twaalf toen pas de zaallichten doofden en de podiumlichten aangingen voor Der Klinke. Die band staat op het punt een nieuw album uit te brengen en daarvan werden in Beernem reeds enkele nummers gebracht, zoals The Dark Night March en The Shallow Shadow, een tongbreker van een songtitel, maar daar heeft zanger Chesko geen probleem mee. The Right Wrongs, nochtans een single die prima onthaald werd, zat niet in de set. Een ander nieuw nummer speelde Der Klinke al tijdens de soundcheck, maar volgens frontman Chesko hebben ze het nog niet genoeg in de vingers om het al officieel in de reguliere set te brengen. Maar het klonk toch al veelbelovend.
Voorts zaten er heel wat Der Klinke-klassiekers in de set: Someone Who Smiles, Curtains, The River White en Who To Deny. De band steekt altijd één cover in hun live-set. Een tijdlang was dat She’s Lost Control van Joy Division en ook Night Air van Jamie Woon passeerde al de revue, maar in Beernem brachten ze In Trans As Mission van Simple Minds. Als kers op de taart werd de set afgerond met – uiteraard – hun grootste hit, The Doll en in de bisronde was er nog tijd voor Our Dance In Darkness en My Frozen Heart, nog twee tracks die inmiddels tot het collectieve geheugen behoren bij de postpunkscene in België.
Der Klinke stond in Beernem op het podium met het vertrouwen van de grote dagen. Het geloof in de nieuwe nummers is groot en afgaand op de live-uitvoering ervan is dat terecht. En het zijn ook rasentertainers: Chesko als charismatische frontman, Sarah als verleidster en op synths, Sam als übercoole bassist en tweede stem. Enkel bij gitarist Marco is de entertainende factor wat minder, maar zijn muzikale bijdrage is dan weer omgekeerd evenredig van belang.
Der Klinke bewees in Beernem dat ze hun plaats aan de top van de Belgische new wave-scene nog niet snel zullen moeten afstaan.