Voor de Schakelbox in Waregem (B) wordt heel breed geprogrammeerd, maar in elk seizoen is er plaats om de new wave en gothic-hoogdagen van The Steeple te laten herleven. Of de Belgische gothic rockband Der Klinke nog in dat illustere zaaltje gespeeld heeft, zouden we eens moeten uitzoeken, maar vandaag is het een band die zonder veel moeite de fans van het genre uit hun kot kan lokken. De Schakelbox was goed gevuld met enkele honderden fans.
Er was geen support-band. Een opmerkelijke keuze, maar misschien ook een statement. De jongste jaren maken vooral Amerikaanse bands er een sport van om zelfs drie of vier supports mee te nemen op tournee en de fans laten die ‘diarree’ van supports vaak aan zich voorbij gaan en komen pas bij de hoofdact de zaal binnen en hetzelfde geldt steeds vaker voor lokale concerten. Dat is een beetje sneu voor de lokale organisator die wel met hart en ziel beginnende bands als voorprogramma zet omdat die echt de moeite van het ontdekken waard zijn. Het voor- en naprogramma bij Der Klinke in Waregem bleef beperkt tot DJ Blackwaver en het moet gezegd, hij bouwde zijn set mooi op, met een mix van nationale en internationale wave-klassiekers. Er werd al wat gedanst nog voor de band op het podium stond.
Spelen zonder supportband heeft het absolute voordeel dat echt iedereen in de zaal de band op het podium en hun songs kent. Een kwart van de mensen in de Schakelbox had bovendien zijn mooiste Der Klinke-shirt aan en misschien was het meegenomen dat er op een doorgaans trieste ‘feestdag’ als een 1 november toch eens iets te beleven was. Frontman Chesko was alvast aangenaam verrast met de grote opkomst en de bereidheid om mee te zingen en te dansen en hij hoopt dat zijn band voortaan op elke 1ste november naar Waregem mag afzakken voor zo’n feestjes.
Der Klinke surft vandaag op een goede golf. Bij de tiende verjaardag van deze band waren er nog twijfels om ermee door te gaan, wegens te weinig optredens, maar met de release van het album Facing Fate vorig jaar heeft Der Klinke vertrouwen getankt. De optredens in eigen land lopen vlot en ze mochten concerten spelen in onder meer Duitsland en Bosnië-Herzegovina. Het hoogtepunt van die drukke agenda zou hun concert deze zomer op het W-Festival worden in thuisstad Oostende, maar dat werd afgelast. Der Klinke spoelde die ontgoocheling snel door en inmiddels werden in Brugge live-opnames gemaakt die binnenkort als album uitgebracht worden.
De volle Schakelbox en het hernieuwde vertrouwen in de toekomst van de band maakten dat het vierspan met niet te veel stress het podium opwandelde en al meteen een ontvangstapplaus in ontvangst mocht nemen. De set werd geopend met de nagelnieuwe single Nearly Drowned en daarna volgden Klinke-klassiekers als Someone Who Smiles en Who To Deny om dan al vroeg in de set te pieken met de absolute culthit van de band: The Doll. Strategisch een goede zet om die kraker al vroeg te brengen en zo het publiek op de juiste temperatuur te brengen. Daarna volgden de beste nummers uit het verzamelde werk van de band. Enkel het debuutalbum uit 2011 werd hier compleet genegeerd. Hoogtepunten waren You Look Good In An Elevator en – uiteraard – Our Dance In Darkness. Er werd gedanst en meegezongen op dit feest van herkenning.
Der Klinke heeft sinds kort White Rhythm in de set, een cover van één van de vroege songs van Arno’s TC Matic. En dus leek het wel gepast om Arno’s broer Peter Hintjens mee op het podium te vragen voor deze cover (en nog een extra song). Peter zat onder meer in de band Thin Line Men en speelde mee op Opex, één van de laatste studio-albums die Arno opnam. Misschien symbolisch mooi; maar niet zo heel voor de hand liggend, deze samenwerking, want White Rhythm is geen Opex-nummer en Peter speelt sax en op het origineel is geen sax te horen. Maar Chesko en zijn band hebben hun versie zo vertimmerd dat het nog steeds een mooie ode was aan Arno en dat de sax van Peter veel tijd en ruimte kreeg. Het publiek smulde ervan en zong gretig mee, hoewel dit niet het bekendste nummer van TC Matic is. Op het videoscherm achteraan het podium komt dan in reuzenletters ‘Merci Godverdomme’, de woorden die Arno zelf gebruikte als bedanking.
De band was de hele avond goed op dreef. Bassist Sam was heel enthousiast en zelfs gitarist Marco – die doorgaans stoïcijns op zijn hoekje van het podium blijft – kon verleid worden tot een ‘duel’ met Sam. Toetseniste Sarah combineerde de hele avond leuke synthmelodieën aan sensuele moves en frontman Chesko stond te zingen alsof zijn leven ervan af hing. Het geklede jasje ging al na enkele songs in de set uit en de bovenste knoopjes van het hemd losten hun greep naarmate het publiek enthousiaster reageerde.
De reguliere set werd afgesloten met Still Alone en in de bisronde kreeg het publiek nog het felle Las Fabricas en het lang uitgesponnen en luid meegezongen The River White. Daarna probeerde de DJ nog wat danspasjes te ontlokken aan het publiek, maar dat was na een concert van anderhalf uur niet zo evident.
Een volgende afspraak voor de fans van het betere wave/gothic-werk in de Schakelbox is 7 maart 2025. Dan komt Clan of Xymox langs.