Voorman en naamgever is de Canadees Jacob Deraps en samen met de Australische drummer Josh Gallagher heeft hij alles op dit album zo’n beetje zelf gedaan. Deraps op gitaar, bas, de meeste leadvocals en achtergrondzang, Gallagher op drums, twee keer co-leadvocals en achtergrondzang. Inmiddels is de band aangevuld met bassist William Lachance, maar die is op dit album nog niet te horen – nou ja, behalve heel slim in het intro van de afsluiter, waarover later meer. Bovendien schreven Deraps en Gallagher de meeste tracks samen en deden ze gezamenlijk de productie. Is dat niet een beetje enthousiast voor een paar van die jonge gastjes? Nee dus.
Na een gitaarintro van veertien seconden begint Sex, Drugs & Rock N’ Roll met een Van Halengalop en denk je even dat het wel héél erg bekend klinkt. Ze zullen toch niet de halve Van Halen-catalogus gaan plagiëren? Gelukkig duurt dat niet lang en blijken ze wel degelijk eigen melodieën geschreven te hebben. Ja, ze beiden zijn duidelijk Van Halenfans, in instrumentale stijlen, in de koortjes en ook in de productie. Dat gold echter voor heel wat bandjes in de afgelopen decennia en die klonken zelden zo lekker als hier.
Jacob Deraps heeft ook die wendingen, gilletjes en ad libs van David Lee Roth, maar hij is ook nog eens een minstens zo goede zanger. In het gitaarwerk komen alle typische Eddie Van Halen-loopjes en -riffs naar voren, in wat je alleen maar als pretrock kunt omschrijven. Vrouwen en auto’s, dat is het wel zo’n beetje qua onderwerpkeuze. Daar gaat het ook niet om bij pretrock. Daarbij gaat het om catchy songs, goede instrumentale uitvoeringen en bakken met energie. Soms gaat het iets meer richting de AOR van de altijd onder de radar gebleven Canadese band Santers, zoals in My Side Of Town of Veins Of My Heart. Een enkele keer is het net iets te generiek eighties hairmetal, of – doodzonde! – heeft het net te weinig energie. Dat is echter de uitzondering. Meestal is het dik genieten van geweldig drum- en gitaarwerk, heerlijke zang en bakken met energie.
Als ze dan ook nog eens afsluiten met een fijne versie van de Sweet-klassieker Ballroom Blitz ben ik volkomen overtuigd. Die originaliteit en eigen stijl komen nog wel, de kwaliteit is er nu al. Dit is Pretrock met een hoofdletter P. Eighties hardrock dood? Ik dacht het niet.