De Belgische band Derek & the Dirt maakte eind jaren ’80 en begin jaren ’90 indruk met hun snedige gitaarrock en radiohit Oh By The Way. Het verhaal duurde tot 1993 en daarna ging de inmiddels bijgetimmerde bezetting nog door als Weez! maar die gedaanteverwisseling was geen succes.
In 2017 was er de langverwachte reünie met behalve het duo Dhaenens-De Wolf nog de nieuwe bassist Philippe De Vuyst (Les Truttes, Waldorf) en drummer Frederik Van den Berghe. Die laatste is inmiddels vervangen door Peter De Bosschere, de laatste drummer van de ‘oude’ bezetting van the Dirt (en de eerste van Weez!).
De heropstanding in 2017 deed deugd bij de vroegere fans en na veel concerten werden nieuwe songs opgenomen met the Dirt, wat in 2018 het majestueuze album All Today’s Words opleverde. Daarna volgden uiteraard nog meer concerten in het Vlaamse clubcircuit. In 2019 was er ook nog de stand-alone single Massa, met Derek’s zoon Vito als producer. Nu is er het tweede reüniealbum, Faster.
Faster is een ietwat misleidende albumtitel. Het is niet dat the Dirt plots speedrock-tempo’s aanhoudt. Misschien slaat het op de vaststelling dat het leven zoveel sneller aan je voorbijraast als je wat ouder wordt. Of op de urgentie om nog een boodschap te brengen, straffe concerten te kunnen spelen, degelijke songs te kunnen opnemen, … nu het nog kan.
Wat wel duidelijk is op Faster: Derek en zijn kompanen hebben hun tijd genomen om dit album goed in te blikken: voor elke song hebben ze de juiste toon gevonden, het juiste ritme, de juiste woorden, de juiste riffs en licks, …
Albumopener Deep Purple Is My Heart is meteen een furieuze stomp in je maag. Derek’s ode aan zijn overleden collega-muzikant Ronny Verbiest spat open als een regen van melancholie, tristesse en loyaliteit die over de grens van de dood heen grijpt. Aangrijpend van toon en tegelijk ruw rockend. Muzikaal leunt deze Deep Purple wat aan bij Stealin’ From Rock ’n Roll van het debuutalbum.
Nog meer uptempo rock volgt met Living In A Song (wat een drive!) en de catchy single Act of Love. Het album is een bonte grabbelton van schuifelende boogies, puntige garagerock, tranerige ballads en blinkende bluesrock. De songs klinken gemeen en vaak melancholisch, schuren al eens onaangenaam op plekken waar het eerder pijn gedaan heeft en klinken vooral een beetje vuil en smerig. En dan weet je dat je opnieuw helemaal aan het juiste adres bent.
Op Sixteen Times Four bezingt Derek de voor- en nadelen van ouder worden, terwijl Pim hier nog eens toont waarom we hem indertijd de ‘Slash van de Lage Landen’ genoemd hebben. Ook op Cut Out speelt het verleden een hoofdrol als inspiratiebron voor de lyrics en krijgen we heel aangename riffs van Pim. Heel de band verkeert in bloedvorm. Going Back To The Kid heeft een fantastische intro maar kan die belofte niet helemaal inlossen. De lyrics zijn puur, uit het leven gegrepen en meeslepend. Het album sluit af met The Man In The Sea en die track klinkt als een nummer dat in een kluis lag te wachten sinds de release van het akoestische Derek & the Dirt-album Fourplay.
All Today’s Words was een leuk reünie-album, maar miste achteraf gezien misschien het pure en het smerige van de oude Derek And The Dirt. Dat hebben ze op Faster mooi rechtgezet.