Derek And The Dirt – NTGent (Gent, België) 3/3/2018

Als je als band na 25 jaar je comeback maakt, wil je twee dingen. Je wil de fans van vroeger opnieuw aan boord hebben, dus moet het nieuwe werk vertrouwd klinken. Maar vaak wil je dan ook tonen dat je mee bent met de tijd, dat je in die tussenperiode niet stilgezeten hebt, dat je de evoluties gevolgd hebt en dat je met twee voeten in het nu staat. Op het comebackalbum All Today’s Words van het Belgische Derek And The Dirt is die tweesprong alvast goed gelukt. Bij de voorstelling van het album bewees de band dat ze dat live zelfs nog beter in de verf konden zetten.
 
Voor de albumvoorstelling had Derek And The Dirt de poepchique Gentse theaterzaal van NTGent uitgekozen. Goed, de theaterstoeltjes waren verwijderd, maar het blijft een weinig gebruikelijke omgeving voor de luide gitaarrock die de bende van Dirk Dhaenens brengt. Die had er zelfs een mooi hemdje en een smetteloos jacket voor aangetrokken. Toch wist je meteen toen Pim De Wolf zijn gitaar aansloeg dat je juist zat.
 
Derek And The Dirt 2.0 trapte af met een reeks up-tempo rockers uit het nieuwe album. Met We Still Feel begon Derek tekstgewijs ergens in een Rotterdams Hotel om aan het eind van de song op te duiken bij een optreden van Buffalo Tom in 1994. Beide bands hebben behalve de luide gitaren en teksten vol passie nog wel meer gemeen. Bijvoorbeeld dat ze na hun hoogtepunt begin jaren ’90 van het toneel verdwenen en zich nu vanuit een moeilijke positie aan het terugvechten zijn. Dat terugvechten klinkt dan toch heel mooi en begeesterend, zoals op Come On, Butterfly (over de vlinders in je buik als je verliefd bent) en Out Of Your Town.
 
Heel wat van het publiek in Gent kwam voor de oude hits en zij werden op hun wenken bediend met een eerste reeks van oude songs over meisjes die inmiddels serieuze dames geworden zijn: Sally Mitchum, Rosie en Simenon Girl. De nieuwe muze van Derek heeft dan weer gewoon Sugar en zij werd bedacht met een hitsige rocksong zoals Aerosmith die vroeger wel eens bracht. Van Barack Obama leende Derek dan weer de titel Yes I Can, over alles wat een man kan en mag doen voor zijn partner. Dat de nieuwe versie van deze gitaarband mee is met zijn tijd, werd duidelijk in het stuiterende en tegendraadse Closing The Gap en de in noise eindigende blues van Mirror.
 
Over de single My Mistakes was zanger Dirk Dhaenens heel kort. ‘Ze draaien hem grijs op de radio’. Niet dus. Zelfs helemaal niet. Het was ooit anders. Toen Derek And The Dirt zijn eerste single Oh By The Way uitbracht, was dat in Vlaanderen en daarbuiten een radiohit op alle doelgroepenzenders tegelijk. Dat kon toen nog, in 1989. Sindsdien hebben we YouTube, Facebook en Spotify om van een goede song een hit te maken, maar daar doen ze bij Derek And The Dirt niet aan mee. Ze maken prima nummers en ze brengen die live alsof ze die avond net hun ziel verkocht hebben aan de duivel.  Een aanpak die wat meer energie en doorzettingsvermogen vergt, maar ze komen er wel. Om hun gelijk nog wat kracht bij te zetten, kwam er verder in de set nog een bijtende versie van Stealin’ From R ’n R, over iedereen die snel een graantje wil meepikken als je succes hebt. Het publiek weet die nostalgische knipoog wel te smaken en de vuisten gaan in de lucht. En om zichzelf opnieuw op de kaart te zetten als smerigste gitaarband besluiten ze hun set in de stoffige theaterzaal met Love’s Exaltation, een liedje over klaarkomen.
 
Je kan lang en breed mekkeren dat er te weinig volk opdaagt voor rockconcerten of je kan als band jezelf  een trap onder je kont geven. De boodschap van Derek And The Dirt in Gent was duidelijk: sorry dat we even uit beeld waren, maar nu gaan we een en ander rechtzetten.
http://www.derekandthedirt.be