Het duo Armando Bablanian en Michel Karakach debuteerde in 2021 met de debuut EP Leap Of Faith en zette Derev daarmee op de progressieve kaart.
Vanuit oorlogsgebied wisten de twee muzikanten elkaar weer te vinden in Canada om hun droom waar te maken. Met het album Troubled Mind bouwt de band verder op Leap Of Faith. Tegenwoordig vergezeld van toetsenist Ran Zehavi, bassist Stan Komarovsky en zanger Mike Symons. De zangpartijen voor het album werden echter nog (weer) verzorgd door Adel Saflou, die je ongetwijfeld zou kunnen kennen van het Nederlandse Perfect Storm. Het is dan ook niet helemaal een wonder dat zangeres Hiske Oosterwijk, eveneens van Perfect Storm, te vinden is op Troubled Mind in het slotoffensief met de titel A Trace Within. Een prachtige compositie die door het duet, de ingetogen zangmelodie en het gebruik van piano een balladachtig karakter in zich heeft. Het sluit ook het gedeelte af op het album dat meer de gevoelige kant van het progspectrum beroert. Dat gedeelte start met Tides Of Time. Nogal laidback bij de start is het de compositie waarbij je beelden geprojecteerd kunt hebben van muzikanten op een barkruk in een cirkel die samen muziek maken en elkaar weten te treffen in hun spel. De zang komt in deze ingetogen setting heel goed tot zijn recht. Tides Of Time heeft de gave om je te raken terwijl je liggend in het koele gras de wolken rustig voorbij ziet glijden.
Het wordt gevolgd door Darker Self, een meer krachtiger geluid maakt bezit van je en door het muzikale plaatje is dit mooie reflectieprog dat heel mooi opgebouwd is. Vanuit een rustige basis krijgt het een meer intenser karakter na ongeveer twee minuten. Dan zet Derev op een rustige manier een krachtige impuls in. Wat opvalt in Darker Self is het gevoel dat Armando met zijn gitaarspel neerzet. In eerste instantie in een kort moment, maar uiteindelijk krijgt hij meer ruimte en weet hij zes snaren tegelijk te raken.
Het album bestaat voor mij uit drie delen. Het meer gevoelige deel is zojuist besproken. Het eerste deel is te vangen in de eerste drie composities. Buried Voice opent het album. In eerste instantie vrij rustig maar met een progressieve basis. Het ritme dat drummer Michel neerzet is innemend en bepaalt voor een groot gedeelte de sfeer van Buried Voice. Gaandeweg komt er meer kracht, en het progressieve karakter past naadloos in het straatje van een band als Soen. Er is genoeg variatie en Derev weet door te spelen met contrasten de aandacht steeds vast te houden. Dat zet zich voort in Cyclone. Een pareltje van muziek waar het idee van Soen verweven is met het gevoel dat ik nog altijd krijg bij de muziek van Saybia. Gevoelig, krachtig en barstensvol melodie. Ook hier laat Armando zich niet onbetuigd op zijn gitaar.
Crawlspace is de opmaat voor twee composities waarin de idee van progressieve rock tot in de puntjes aanwezig is. De combi van drum, bas en gitaar zet meteen de progressieve toon. Lekker strak aanwezig, onregelmatig van maat en sterk riffend start Room 9. Je wordt getroffen door het ritme en in de ruim zes minuten varieert Derev op een fijne manier. Steeds terugkerend naar een bekende melodie in het refrein dat krachtig is neergezet. Bij vijf minuten lijkt alles afgelopen, maar volgt er nog een doorstart waar Blokker jaloers op is. Een vette groove bereid je voor op Paracusia, een instrumenteel stuk muziek in de beste progtraditie. Het klinkt misschien een beetje retro maar heeft een progressief centrum en het de ideale compositie waarbij toetsen en gitaar veel ruimte krijgen.
Met deze driedeling en het gevarieerde progpalet dat je krijgt voorgeschoteld op Troubled Mind is het album een fijn album om meerdere keren te beluisteren. Het is een album dat meerdere luisterbeurten nodig heeft om geheel tot wasdom te komen, maar wanneer de herkenning zich in je geheugen nestelt, is iedere minuut een weldaad voor je progressieve oren. Liefhebbers van Porcupine Tree en Opeth zouden dit wel eens kunnen waarderen.