Bij Statues wordt de luisteraar langzaam (en voorzichtig) warm gemaakt voor de rest van de EP. Het is nog vrij braaf, hoewel de zang sterk in neergezet in flinke grunts. Bij Celestial komt de band dieper en krachtiger voor de dag en ligt het tempo even wat hoger. Halverwege riffen de heren even lekker onregelmatig naar een stuk met clean vocals dat daarna meteen wordt overgenomen door de meer krachtige zang. Wat daarop volgt is een krachtige breakdown waarin ritmesectie en gitaar elkaar opzwepen in de onregelmatigheid van het geheel.
In Echoes gaat de band verder waar het gebleven is. Met ruim zes minuten is het een aardig lange compositie voor een metalcoreband, maar Deseized weet ook hier te overtuigen. Het eerder beproefde recept qua opbouw is ook in Echoes van toepassing hoewel wat extra accenten meteen ook wat meer indruk maken. Zeker wanneer aan het eind van de compositie nagenoeg alles wegvalt en een subtiel gitaargeluid het geheel netjes afmaakt.
In Dominion weinig verrassends wanneer je de eerste drie composities heb gehoord, maar met de afsluiter Sonder wijzigt Deseized lichtelijk de richting. Nog altijd is er de metalcorebasis, maar tevens wordt meer gebruik gemaakt van de clean vocals in een melodieus geluid afgewisseld met de aan mathcore gerelateerde invloeden.
Concluderend doet Deseized wat ze op A Thousand Forms Of Action ook deden. Ze brengen vijf sterke metalcorecomposities die staan als een huis, consistent van geluid en kwaliteit zijn en goed worden neergezet. Qua afwisseling is er weinig verrassend op de EP, maar aan de andere kant is dat ook wel prettig. De mathcore-invloeden die meer verwerkt zijn, geven de EP wel dat beetje extra’s ten opzichte van de vorige EP.