Het album weerspiegelt daarmee de carrière van de band (waarvan het laatste album al uit 2009 stamt) en geeft in de composities commentaar op de wereld en de muziekindustrie. Als gevolg van burnouts, andere prioriteiten en het opladen van de creatieve batterij (door bijvoorbeeld te participeren in de band Obey The Brave) heeft het even geduurd voordat Despised Icon er klaar voor is om keihard terug te slaan. Dat het ‘beest’, dat Despised Icon vertegenwoordigt, boos is, moge duidelijk zijn. Vanaf de eerste noten van Aftermath laat de band horen dat dit de deathmetalversie is van deathmetal. Hoewel de term deathcore zeker ook geplakt kan worden op de brute overweldigende composities waarin Despised Icon geen concessies heeft gedaan en bij het oude geluid is gebleven. Gewoon omdat het zo ontzettend strak en goed is.
Behalve dat het muzikaal uitstekend in orde is, zorgt de dubbele zang ervoor dat er een prettige sfeer ontstaat. Dat wordt zeker duidelijk in Inner Demons, wanneer drum en gitaar elkaar technisch de loef af proberen te steken maar daart tussendoor samen wel voor een fenomenale groove zorgen. Drapeau Noir is opvallend vanwege de Franse teksten, maar dat doet geen afbreuk aan de intensiteit. Het is heerlijk hoe de gitaar zijn eigen, bijna frivole, kunsten mag vertolken in het vernietigende decor van het geheel. Bas en drums creëren een stabiele en uiterst stevige basis. Er wordt hier prettig gespeeld met tempo en dat geeft het nummer, maar eigenlijk het hele album, de vibe die ervoor zorgt dat je meegaat in de stroom en niet meer wil loslaten. Waren we al verblijd met het stemgeluid van beide heren, krijgen we in het ultragroovende Bad Vibes (dat bij tijd en wijle het eerste album van Cavalera Conspiracy doet opbloeien) een vorm van zang dat het dichtst in de buurt van pig-squealen ligt, maar dan wel één van een bronstig wild zwijn dat op zoek is naar een wijfje. Een geluid dat gelukkig verder op het album terugkomt in bijvoorbeeld Grind Forever. Na het orchestrale tussendoortje Dedicated To Extinction gaat Despised Icon ultrasnel verder. Drummer Alex Pelletier mag zeker in deze compositie tonen waartoe hij in staat is. Als een metronoom die door de bliksem is getroffen, ragt hij zijn ritmes op de snare. De rest kan gewoon niet meer doen dan volgen. In de tussentijd zijn er de stevige, doch langzamere stukken met als hoogtepunt de kleidoorklievende groove waarop het zangduo Alex Erian en Steve Marois zichzelf mogen etaleren.
De intensiteit blijft hetzelfde en het energielevel blijft onverminderd hoog op de rest van het album. Als afsluiter komt de band na de aanloop in Doomed met het titelnummer Beast. Dit nummer was mijn kennismaking met het album en dé reden dat ik ernstig verknocht raakte aan het totale geluid van deze band.
Beast is een ‘beest’ van een album, dat kan ik je vertellen. Bands als Obituary, Dying Fetus en Biohazard mogen wat dat betreft aan de zijlijn toekijken.
Terugkomend op de metafoor van het slapende beest dat weer ontwaakt, kan ik je vertellen dat er ochtenden zijn dat ik minder energiek wakker wordt. Dit album van Despised Icon gaat nog menig keer gedraaid worden dit jaar en ligt zeker al op mijn stapeltje van favorieten van dit jaar.