Destroy Humanity – Hypnopompia

Groove (thrash) metal uit Beerzel. Een dorp dat je ergens tussen Antwerpen en Brussel, naast Mechelen, kunt vinden. Zo tussen Speelbergen, De Pandoerenhoek en de Jutse Plassen is het de uitvalsbasis voor Destroy Humanity die met het album Hypnopompia het gebied op hun gevest doen schudden.
Hevig beïnvloed door Lamb Of God, Machine Head en Pantera heeft dit drietal zo hun eigen groovemetalgenre ontdekt en weten te persen op dit album.
In Saint Of Killers komt de invloed van Lamb Of God mooi naar voren. De dikke stroperige groove is strak neergezet en de gitaarmelodie van Koen lijmt alle elementen tot een heerlijke brij. Halverwege wordt er wat gas terug genomen en in een soort akoestische setting is er even een moment van rust voordat de compositie weer aan kracht wint. Het gevoel dat ik bij Saint Of Killers krijg, komt dubbel en dwars terug in Crossroads
Grabbing The Cow By The Tail is gebouwd rond een langzaam doch doeltreffend drumritme en een fraaie gitaarmelodie. Op een gegeven moment slaat het geheel om en draait de sfeer om naar een meer ingetogen doch dwingend betoog zoals Rage Against The Machine dat ook wist neer te zetten.
Broken kan beschouwd worden als een bijzondere compositie door het instrumentale stuk aan het begin dat vervolgd wordt door een stuk waarin gitaar en drum elkaar ondersteunen. Door het gelijkmatige geluid dat neergezet wordt, creëert Destroy Humanity een soort intense spanning die in je gaat zitten. In Black zetten ze dit op een aantrekkelijke manier voort. Niet echt een compositie voor de moshpit, maar meer één voor een alleenstaande headbangers op 1,5 meter afstand van elkaar.
In Hereditary start bassist Sander met de opbouw van de compositie. Hij krijgt hulp van een (gesproken) sample. In de ruim zes minuten dat de compositie duurt weet de band de aandacht vast te houden door de stroperige groove waar ik ondertussen vertrouwd mee ben. Daarin variëren ze lekker met het tempo en sluipen er enige onregelmatigheden in waardoor mijn djent- en proghart mee gaan kloppen.
Destroy Humanity weet ook in Frozen Window de variatie van rust en een stevig tempo uitermate goed uit te werken. Steeds is er dat spel met zwaarte en tempo dat gevolgd wordt door passend gitaarspel en een heerlijk stemgeluid dat de Teutoonse Ridders van de Commanderij van Pitzenburg uit een ver verleden schrik doet aanjagen. Daar gaan ze in Killing Yourself To Live nog eens stevig mee door om het album af te sluiten met Hypnopompic Hallucinations. En in die laatste zeven minuten doen ze waar ze gewoon goed in zijn. De langzame groovemetal overtuigt en ook hier zijn het de onverwachte wendingen die aanstekelijk zijn en het geheel verdomd aantrekkelijk maken om naar te luisteren.
Met Hypnopompia zetten deze Belgen een uitstekend album op de markt.